രചന : ഉണ്ണി ഭാസുരി ഗുരുവായൂർ✍
പഴയ കാലത്തെ വാതിലുകൾ തുറന്നുവെച്ച ആ ലൈബ്രറിയുടെ ഇരുണ്ട മൂലയിൽ, ‘സേതു’ എന്ന വൃദ്ധൻ, കാലം തഴുകിയ ഒരു ഏടായി ഇരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കൈകളിൽ, മഞ്ഞളിച്ച്, അരികുകൾ ദ്രവിച്ച ഒരു പുസ്തകം. അതിലെ ഓരോ അക്ഷരവും, ഓർമ്മകളിലെവിടെയോ മറന്നുപോയ ഒരു ഗാനം പോലെ, അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ വിരൽത്തുമ്പിലൂടെ ഒഴുകി നീങ്ങി.
സേതുവിൻ്റെ ലോകം ആ പുസ്തകങ്ങളിലായിരുന്നു. വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ്, അദ്ദേഹം ഒരു പോസ്റ്റ്മാൻ ആയിരുന്നു. തൻ്റെ സൈക്കിളിൽ ഗ്രാമത്തിലെ ഇടവഴികളിലൂടെ, സന്തോഷത്തിൻ്റെയും, ദുഃഖത്തിൻ്റെയും, പ്രതീക്ഷയുടെയും സന്ദേശങ്ങൾ അദ്ദേഹം എത്തിച്ചിരുന്നു. എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്തത്ര കത്തുകൾ. ചില കത്തുകൾ ചിരിപ്പിച്ചു, ചിലത് കണ്ണുനനയിച്ചു.
എന്നാൽ, അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ മനസ്സിൽ എപ്പോഴും മായാതെ കിടന്നത്, ഒരിക്കലും അയയ്ക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒരൊറ്റ കത്ത് ആയിരുന്നു.
സേതുവിൻ്റെ പ്രണയം ‘സരസ്വതി’ ആയിരുന്നു. അടുത്ത വീട്ടിലെ തുളസിത്തറയുടെ തണലിൽ, ചിരിയുടെ തുള്ളിച്ചാട്ടം പോലെ അവൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവർക്ക് ഒരു ലോകമുണ്ടായിരുന്നു; കൈമാറിയ പുസ്തകങ്ങളുടെയും, ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച മഞ്ചാടിക്കുരുക്കളുടെയും, നിലാവുള്ള രാത്രികളിലെ മൗനത്തിൻ്റെയും ലോകം.
സേതു ഒരുനാൾ സരസ്വതിക്ക് വേണ്ടി ഒരു കത്ത് എഴുതി. നീണ്ട ആ കത്തിൽ, തൻ്റെ ഉള്ളിലുള്ള എല്ലാ പ്രണയവും, ഭാവിയിലുള്ള സ്വപ്നങ്ങളും അദ്ദേഹം പകർത്തിവെച്ചു. മഷി ഉണങ്ങും മുൻപ് തന്നെ അത് അവൾക്ക് നൽകാൻ അദ്ദേഹം തീരുമാനിച്ചു.
അന്ന് വൈകുന്നേരം, സൈക്കിളിൽ കത്തുമായി പോകുമ്പോൾ, മലവെള്ളപ്പാച്ചിൽ പോലെ ഒരു ദുരന്തം അദ്ദേഹത്തെ തടഞ്ഞു. സരസ്വതിക്ക് പെട്ടെന്നുണ്ടായ അസുഖത്തെ തുടർന്ന്, നഗരത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയിരിക്കുന്നു. ദിവസങ്ങൾ പോയി, ആഴ്ചകളും മാസങ്ങളും. സേതു അവളെ കാണാൻ കാത്തിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ പോസ്റ്റ്മാൻ സഞ്ചിക്കുള്ളിൽ, മഷി പുരളാത്ത ആ കത്ത്, ഒരു രഹസ്യം പോലെ ഒളിഞ്ഞിരുന്നു.
ഒരു ദുഃഖവെള്ളിയാഴ്ച, ഒരു കത്ത് സേതുവിൻ്റെ കൈകളിൽ എത്തി. അതൊരു മടക്കയാത്രാ സന്ദേശമായിരുന്നു. സരസ്വതി നഗരത്തിൽ വെച്ച്, തിരികെ വരാത്ത ലോകത്തേക്ക് യാത്രയായിരിക്കുന്നു. സേതുവിൻ്റെ ലോകം നിശ്ചലമായി. അയയ്ക്കാത്ത ആ കത്ത്, ഒരു ശിലയായി അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ നെഞ്ചിൽ ഭാരം കൂട്ടി. “ഞാൻ എൻ്റെ പ്രണയം അവളോട് പറഞ്ഞില്ലല്ലോ! ആ കത്ത്… അത് എൻ്റെ ഭീരുത്വമായി അവശേഷിച്ചു,” അദ്ദേഹം സ്വയം മന്ത്രിച്ചു.
വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം, സേതു പോസ്റ്റ്മാൻ ജോലി ഉപേക്ഷിച്ച് ലൈബ്രറിയിലെ കാവൽക്കാരനായി. കത്തുകൾ ഇനി അദ്ദേഹത്തിന് ദുഃഖകരമായ ഓർമ്മകളായിരുന്നു. എല്ലാ ദിവസവും വൈകുന്നേരം, അദ്ദേഹം ആ പഴയ പുസ്തകങ്ങൾക്കിടയിൽ ഇരിക്കും.
ഇന്ന്, ആ ലൈബ്രറിയിലെ പുസ്തകത്താളുകൾക്കിടയിൽ, ഒരു താളിയോല പോലെ, കട്ടി കുറഞ്ഞ ഒരു കത്ത് സേതുവിൻ്റെ കണ്ണിൽപ്പെട്ടു. അത് സരസ്വതിയുടെ കൈയക്ഷരം!
അതിലെ വരികൾ ഇങ്ങനെ: “പ്രിയ സേതൂ, നിൻ്റെ കണ്ണുകളിലെ പ്രണയം എനിക്കറിയാം. നീ എഴുതിയ കത്ത് എൻ്റെ കൈകളിൽ തരാൻ വരുന്നത് ഞാൻ സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്നു. നീ അത് തന്നില്ല. പക്ഷേ, നിൻ്റെ മൗനം പോലും എനിക്ക് കവിതയായിരുന്നു. നീ എന്നെ പ്രണയിച്ചു എന്നത് തന്നെയാണ് എനിക്ക് ഏറ്റവും വലിയ സന്ദേശം. നിനക്കുവേണ്ടി, എൻ്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഈ പുസ്തകം ഞാൻ ഇവിടെ വെക്കുന്നു. ഒരു ദിവസം നീ ഇത് കണ്ടെത്തും, എൻ്റെ ഓർമ്മകളും.”
ആ പുസ്തകത്തിൻ്റെ പേര്, ‘മായാത്ത മൗനം’.
സേതുവിൻ്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കൈയ്യിലെ മഷി പുരളാത്ത കത്ത്, സരസ്വതിയുടെ കത്തിന് മുകളിൽ വെച്ചു. വാക്കുകളില്ലാത്ത ആ പ്രണയം, കാലത്തിൻ്റെ അതിർവരമ്പുകൾ ഭേദിച്ച്, ആ ലൈബ്രറിയുടെ നിശ്ശബ്ദതയിൽ പരസ്പരം സംസാരിച്ചു. താൻ പറയാതെ പോയ പ്രണയം, അവൾ അറിഞ്ഞിരുന്നു! അതായിരുന്നു ആ ദുഃഖത്തിനിടയിലെ മധുരമായ സത്യം.
സേതു പുഞ്ചിരിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ഉള്ളിലെ ഭാരം ഇറക്കിവെച്ചു. അയയ്ക്കാത്ത കത്തിന് മറുപടിയായി, തൻ്റെ പ്രണയം അവൾക്ക് സമ്മാനിച്ച ‘മായാത്ത മൗനം’.
