കലണ്ടർ

രചന : അനിൽ മാത്യു ✍.

ആ അടുക്കളയുടെ ഭിത്തിയിൽ, പൊടിപിടിച്ച ഒരു കലണ്ടർ ഉണ്ടായിരുന്നു.ഏതോ ബാങ്കിന്റെ സൗജന്യമായി കിട്ടിയത്.ഒത്ത നടുക്ക് ഒരു ചിരിക്കുന്ന കുട്ടിയുടെ വലിയ പടം.താഴെ തീയതികൾ.
​അമ്മ അതിനെ അവിടെ തൂക്കിയത് “ഇതവിടെ ഇരുന്നോട്ടെ. സമയം അറിയാമല്ലോ” എന്ന് പറഞ്ഞാണ്.
​അതായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ അനൗദ്യോഗിക ബോർഡ് ഓഫ് ഡിസ്‌കഷൻ.

രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് വരുമ്പോൾ അച്ഛൻ ആദ്യം അങ്ങോട്ട് നോക്കും. ഇന്ന് 25 ആയല്ലേ? ശമ്പളം വരാൻ ഇനി ആറ് ദിവസം”
ഞാൻ മിണ്ടാതെ ചായ കുടിക്കും.
​ഏട്ടന്റെ പിറന്നാൾ എന്നാണെന്ന് ആരും ഓർക്കാറില്ല.ആ കലണ്ടറിൽ ഏട്ടന്റെ പിറന്നാളിന്റെ തീയതിയിൽ
അമ്മ ചുവന്ന മഷി കൊണ്ട് വട്ടം വരച്ചിട്ടിരിക്കും. അതായിരുന്നു ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ.
​പെങ്ങളുടെ വിവാഹ നിശ്ചയം തീരുമാനിച്ചതും അവൾ ഗർഭിണിയായ വിവരം അറിഞ്ഞ തീയതിയും.എല്ലാം ആ കലണ്ടറിൽ, പല നിറത്തിലുള്ള പേന കൊണ്ട് കോറിയിട്ടിട്ടുണ്ട്.
അമ്മയുടെ കൈയക്ഷരം, അച്ഛന്റെ വരകൾ,എൻ്റെ അക്ഷമയോടെയുള്ള ചോദ്യ ചിഹ്നങ്ങൾ.

ഓരോ വർഷവും ഡിസംബർ ആകുമ്പോൾ അമ്മ പറയും.”ഈ കലണ്ടർ കീറി കളയണം. നാളെ പുതിയത് വരുമ്പോൾ ഒട്ടിക്കാൻ ഇടം വേണ്ടേ?” പക്ഷെ, ആ കലണ്ടറിൻ്റെ കടലാസ് കീറാൻ അമ്മയ്ക്ക് കഴിയാറില്ല.
​ആദ്യമൊക്കെ കീറാനുള്ള ഉത്സാഹം എനിക്കായിരുന്നു. “അമ്മേ, ആ വർഷം തീർന്നതല്ലേ. ഇത് കള”.പക്ഷേ, അതിലെ മഷി മാഞ്ഞുപോയ ചില തീയതികളിൽ നോക്കുമ്പോൾ അമ്മയുടെ കണ്ണ് നിറയും.ആ തീയതികളിൽ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച ഓർമ്മകൾ, അതൊരിക്കലും മാഞ്ഞുപോകില്ലല്ലോ?
​കലണ്ടർ കീറിക്കളഞ്ഞാൽ ആ ദിവസങ്ങൾ ഇല്ലാതാവും എന്ന് അമ്മ വിശ്വസിച്ചു.

അങ്ങനെ, അടുക്കളയിലെ ഒരു ഭിത്തി മുഴുവൻ പഴയ കലണ്ടറുകൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു.
ചരിത്രത്തിൻ്റെ ഒരു ഭിത്തി.
​പുതിയ തലമുറയ്ക്ക് അതൊരു ബാധ്യതയായിരുന്നു.
അമ്മാ, ഇതൊക്കെ കളഞ്ഞാലെ അടുക്കള വൃത്തിയാകൂ.
“നിങ്ങൾക്ക് ഇതിന്റെ വിലയറിയില്ല,” അമ്മയുടെ പതിഞ്ഞ ശബ്ദം.
​അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം ഞങ്ങൾ ആരും കാണാതെ ഏട്ടൻ ആ പഴയ കലണ്ടറുകൾ എല്ലാം പറിച്ചെടുത്തു. ഒട്ടിച്ചത് എല്ലാം ഒരുമിച്ച് അടർത്തി മാറ്റിയപ്പോൾ ഭിത്തിയിൽ വലിയൊരു ചതുരം.
​അമ്മ ആ കാഴ്ച കണ്ടു തളർന്നു പോയി.

“എൻ്റെ ഓർമ്മകളാണ് നീ ഇളക്കി മാറ്റിയത്”
ഏട്ടൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.പുതിയ, തിളങ്ങുന്ന ഒരു ഡിജിറ്റൽ ക്ലോക്ക് അവിടെ കൊണ്ടു വെച്ചു.
അതിൽ വലിയ അക്കങ്ങളിൽ സമയവും തീയതിയും മിന്നി.
​അമ്മ അന്ന് മുതൽ അടുക്കളയിൽ പോകുന്നത് കുറച്ചു.
​ഡിജിറ്റൽ ക്ലോക്കിൽ, ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലെ പ്രധാന തീയതികളൊന്നും ചുവന്ന മഷി കൊണ്ട് വട്ടം വരച്ചു കാട്ടിയില്ല.ഓർമ്മകളും ഇല്ലായിരുന്നു.

ഇപ്പോൾ അടുക്കള വൃത്തിയായി. പക്ഷെ,വർത്തമാനങ്ങൾ കുറഞ്ഞു.ആരും കലണ്ടറിലെ തീയതി നോക്കി സംസാരിക്കാറില്ല.
​ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആ പുതിയ ക്ലോക്ക് കേടായി.
അമ്മ അപ്പോഴും പഴയ കലണ്ടറുകൾ പറിച്ചെടുത്ത ഭിത്തിയുടെ കറുത്ത ചതുരത്തിലേക്ക് നോക്കി പറയും:
“ഓർമ്മകൾക്ക് ഒരിക്കലും ബാറ്ററി തീർന്ന് പോകില്ല. അത് എന്നും കൃത്യമായിരിക്കും.”
​ആ ഭിത്തിയിലേക്ക് നോക്കി, ഒരു പ്രതിമ പോലെ ഇരിക്കാനേ എനിക്കും കഴിഞ്ഞുള്ളൂ.