രചന : വലിയശാല രാജു✍
മനുഷ്യചരിത്രത്തെയും സംസ്കാരത്തെയും സ്വാധീനിച്ച രണ്ട് മഹത്തായ സങ്കല്പങ്ങളാണ് യേശുക്രിസ്തുവും ശ്രീകൃഷ്ണനും. ഇവർ ജീവിച്ചിരുന്നോ ഇല്ലയോ എന്ന ചരിത്രപരമായ തർക്കങ്ങൾ നിലനിൽക്കുമ്പോഴും, ഇവരുടെ ജീവിതകഥകൾക്കിടയിലുള്ള അതിശയിപ്പിക്കുന്ന സമാനതകൾ ഏതൊരു യുക്തിചിന്തകനെയും ആകർഷിക്കുന്നതാണ്. കേവലം യാദൃച്ഛികത എന്നതിലുപരി, മനുഷ്യൻ രൂപപ്പെടുത്തിയെടുത്ത ‘ദൈവസങ്കല്പങ്ങളുടെ’ പൊതുവായ സ്വഭാവമാണ് ഇതിൽ നിഴലിക്കുന്നത്.
നാമങ്ങളിലെ സമാനത (Etymological Similarity)
‘ക്രിസ്തു’, ‘കൃഷ്ണൻ’ എന്നീ പേരുകളുടെ ശബ്ദസാമ്യം പലപ്പോഴും ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടാറുണ്ട്. ‘ക്രിസ്തു’ എന്നത് ഗ്രീക്ക് പദമായ ‘ക്രിസ്റ്റോസ്’ (Christos) എന്നതിൽ നിന്നാണ് വന്നത്. ഇതിനർത്ഥം ‘അഭിഷിക്തൻ’ എന്നാണ്. കൃഷ്ണൻ എന്ന സംസ്കൃത പദത്തിന് ‘കറുത്തവൻ’ എന്നോ ‘ആകർഷിക്കുന്നവൻ’ എന്നോ ആണ് അർത്ഥം. ഭാഷാപരമായി ഇവയ്ക്ക് നേരിട്ട് ബന്ധമില്ലെങ്കിലും, ഭാരതത്തിലെ ചില പ്രാദേശിക ഭാഷകളിൽ കൃഷ്ണനെ ‘ക്രിസ്റ്റോ’ എന്ന് ഉച്ചരിക്കുന്നത് ഈ സാമ്യത്തെ കൂടുതൽ ചർച്ചാവിഷയമാക്കി.
ഏകീകൃതമായ കഥാതന്തു.
മിത്തോളജികളെ യുക്തിപരമായി വിശകലനം ചെയ്താൽ, ഒരു ‘മഹാപുരുഷനെ’ അവതരിപ്പിക്കാൻ ചരിത്രങ്ങൾ ഒരേ പാതയാണ് പിന്തുടരുന്നത് എന്ന് കാണാം.
അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടവരുടെ മോചകൻ രണ്ടുപേരും ജനിക്കുന്നത് ക്രൂരന്മാരായ ഭരണാധികാരികളുടെ (ഹെരോദാവു, കംസൻ) കാലത്താണ്.
തങ്ങളെ തകർക്കാൻ ജനിക്കുന്ന ശിശുവിനെ ഇല്ലാതാക്കാൻ ഭരണാധികാരി നടത്തുന്ന ശിശുഹത്യയും, അതിൽ നിന്നുള്ള കുഞ്ഞിന്റെ അത്ഭുതകരമായ രക്ഷപ്പെടലും രണ്ട് കഥകളിലും ആവർത്തിക്കുന്നു. ഇത് ഒരു നായക പരിവേഷം നൽകാൻ മിത്തോളജികളിൽ ഉപയോഗിക്കുന്ന സ്ഥിരം ശൈലിയാണ്.
തൊഴിലും ജീവിതവും
യേശുവിനെ ‘നല്ല ഇടയൻ’ എന്ന് വിളിക്കുമ്പോൾ കൃഷ്ണൻ ഗോപാലകനായി (പശുപാലകൻ) അറിയപ്പെടുന്നു. രണ്ട് കഥകളിലും സാധാരണക്കാരോടും പ്രകൃതിയോടുമുള്ള നായകന്റെ ബന്ധം ഊട്ടിയുറപ്പിക്കാനാണ് ഈ ബിംബങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. കൂടാതെ, അത്ഭുതങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കാനുള്ള കഴിവും (രോഗശാന്തി, പ്രകൃതിശക്തികളെ നിയന്ത്രിക്കൽ) രണ്ട് വ്യക്തിത്വങ്ങളിലും ആരോപിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.
സമാനമായ മരണം
വിധിക്കപ്പെട്ട പരിസമാപ്തി
രണ്ട് മഹാന്മാരുടെയും മരണം മുൻകൂട്ടി നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ട ഒന്നായാണ് വിവരിക്കപ്പെടുന്നത്. യേശു കുരിശിലേറ്റപ്പെടുമ്പോൾ, കൃഷ്ണൻ ഒരു വേട്ടക്കാരന്റെ അമ്പ് കൊണ്ട് ദേഹത്യാഗം ചെയ്യുന്നു. മരണത്തിന് ശേഷമുള്ള സ്വർഗ്ഗാരോഹണവും രണ്ട് വിശ്വാസങ്ങളുടെയും ഭാഗമാണ്.
യുക്തിവാദപരമായ നിഗമനങ്ങൾ
ഈ സമാനതകളെ യുക്തിവാദികൾ പ്രധാനമായും രണ്ട് രീതിയിൽ നോക്കിക്കാണുന്നു:
സാംസ്കാരിക കൈമാറ്റം (Cultural Diffusion) ആദ്യത്തേത്. പുരാതന കാലത്ത് സിൽക്ക് റൂട്ട് വഴിയും കടൽ വഴിയും നടന്ന വ്യാപാരബന്ധങ്ങൾ ചിന്തകളുടെയും കഥകളുടെയും കൈമാറ്റത്തിന് കാരണമായിട്ടുണ്ട്. ബുദ്ധമതത്തിലെയും ഹൈന്ദവതയിലെയും ദർശനങ്ങൾ പശ്ചിമേഷ്യൻ രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് വ്യാപിച്ചിരിക്കാനുള്ള സാധ്യത തള്ളിക്കളയാനാവില്ല.
ആർക്കിക്കൈറ്റൽ മിത്തോളജി (Archetypal Mythology)പറയുന്നത്. മനുഷ്യന്റെ ഉപബോധമനസ്സ് എല്ലായ്പ്പോഴും ഒരേപോലെയുള്ള വീരനായകന്മാരെയാണ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. അത് ലോകത്തിന്റെ ഏത് ഭാഗത്തായാലും ‘അത്ഭുതജനനം – ലളിതമായ വളർച്ച – ലോകരക്ഷ – ത്യാഗപൂർണ്ണമായ മരണം’ എന്ന ചട്ടക്കൂടിലേക്ക് കഥകൾ താനേ രൂപപ്പെടുന്നു (Hero’s Journey).
യേശുവും കൃഷ്ണനും
ചരിത്രപുരുഷന്മാരാണോ അതോ ഭാവനാസൃഷ്ടികളാണോ എന്നതിനേക്കാൾ പ്രധാനം, അവർ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന നന്മയുടെയും സ്നേഹത്തിന്റെയും സന്ദേശങ്ങളാണ്. മനുഷ്യൻ തനിക്ക് ആവശ്യമായ ആശ്വാസവും മാതൃകയും കണ്ടെത്താൻ വ്യത്യസ്ത കാലഘട്ടങ്ങളിൽ നിർമ്മിച്ചെടുത്ത സമാനമായ രണ്ട് രൂപങ്ങളാണ് ഇവർ എന്ന് യുക്തിപരമായി ചിന്തിച്ചാൽ മനസ്സിലാക്കാം.
