രചന : ജോസഫ്‌ മഞ്ഞപ്ര ✍️
ഞാൻ നിള.
പണ്ട് ഞാൻ വളരെ സുന്ദരിയായിരുന്നു.
കവികൾ എന്നെ വാനോളം പുകഴ്ത്തിയിരുന്നു.
ചിത്രകാരന്മാർക്ക് ഞാൻ എന്നും പുതുമയായിരുന്നു.
കഥകാരന്മാർക്ക് ഞാൻ അവരുടെ തൂലികത്തുമ്പിലെ വിസ്മയമായിരുന്നു.
പ്രഭാതത്തിലും, സായാഹ്നത്ജിലും, രാത്രിയിലും ഞാൻ സുന്ദരിയായിരുന്നു.
എന്റെ ഓരത്തിരുന്നു എത്രയോ പേർ കഥയും, കവിതയും, എഴുതിയിരിക്കുന്നു.
എത്രയോ ആത്മാക്കൾ എന്നിലൂടെ മോക്ഷം നേടിയിരിക്കുന്നു.
എനിക്ക് ചുറ്റും എന്നും ജീവന്റെ തുടിപ്പുകളുണ്ടായിരുന്നു.
തിരശ്ശിലിയിലും, കഥകളിലും, നിറഞ്ഞു നിന്ന് എല്ലാവരെയും സന്തോഷിപ്പിക്കുകയും, സ്നേഹിക്കുകയും ചെയ്ത ഞാൻ…… ??
ഇന്ന്,
ഞാൻ ശോഷിച്ചിരിക്കുന്നു.
എന്റെ കമ്മികളുടെ തിളക്കം നഷ്ടപ്പെട്ടിരുക്കുന്നു
എൻറെ യൗവണം….
എന്റെ നെഞ്ചകം…
യന്ത്രങ്ങൾ കൊത്തി പറിച്ചിരിക്കുന്നു.
തീവ്രമായ വേദനയിൽ ഞാൻ നീറുന്നു.
നിലക്കാത്ത കണ്ണീർ പ്രവാഹം.
അനാഥമാകുന്നതിന്റെ നൊമ്പരം.
സ്നേഹിച്ചവരും,
താൽപ്പര്യംപ്രകടിപ്പിച്ചവരും,
എന്റെ നേരെ മുഖം തിരിച്ചിരിക്കുന്നു.
എന്നാണ് എനിക്കൊരു മോക്ഷം.
എന്റെ യൗവനം എനിക്ക് തിരിച്ചു തരു..
എന്റെ മനോഹാരിത എനിക്ക് തിരിച്ചു തരു..
ഞാൻ കാത്തിരിക്കുന്നു.
മോക്ഷം തേടി.
