രചന : കഥ പറയുന്ന ഭ്രാന്തൻ ✍️.
തെരുവിന്റെ ഓരത്ത്, കാലത്തിന്റെ അഴുക്കുപുരണ്ട ഭിത്തിയിൽ ചാരിയിരുന്ന് അയാൾ ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയിൽ ഭ്രാന്തിന്റെ നേർത്തൊരു മുഴക്കമുണ്ടായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ, ലോകത്തിന്റെ മുഴുവൻ വിവേകവും ആ ഭ്രാന്തിൽ ഒളിപ്പിച്ചുവച്ചിരുന്നു. അയാളുടെ കണ്ണുകൾക്ക് മുന്നിലൂടെ മനുഷ്യർ ഒഴുകിനീങ്ങുന്നു. എന്നാൽ അയാൾ കണ്ടത് മനുഷ്യരെയല്ല, അവരുടെ ഉള്ളിൽ പിറകോട്ട് കറങ്ങുന്ന ജീവിതചക്രങ്ങളെയായിരുന്നു.
ഓരോ മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിലും ഒരു ജീവിതചക്രമുണ്ട്. മുന്നോട്ട് കറങ്ങാൻ മാത്രം വിധിക്കപ്പെട്ടത്. ജനനത്തിൽ തുടങ്ങി മരണത്തിൽ അവസാനിക്കുന്ന യാത്ര.
എന്നാൽ, ഈ തെരുവിൽ അയാൾ കാണുന്ന മനുഷ്യരുടെ ചക്രങ്ങൾ പിറകോട്ടാണ് കറങ്ങുന്നത്. ജീവിച്ച ജീവിതം ശരിയായില്ലെന്ന തിരിച്ചറിവിന്റെ ഭാരത്തിൽ, അവയുടെ ആരക്കാലുകൾ ഞെരിഞ്ഞമരുന്നു. ആ ഭാരം താങ്ങാനാവാതെ, അവയുടെ ഗതി തിരിയുന്നു. തുടങ്ങിയ ഇടത്തേക്ക്, ആ പഴയ ശൂന്യതയിലേക്ക് ഒരു മടക്കയാത്ര.
അതാ, ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ തിരക്കിട്ടു നടന്നുപോകുന്ന ആ മനുഷ്യൻ. അയാൾ ജീവിച്ചിരിപ്പില്ല, മരിച്ചുപോയ ഒരാളാണ്. ആഗ്രഹിച്ചതൊന്നും നേടാനാവാതെ, ഹൃദയത്തിലെ കനലുകൾ അണഞ്ഞുപോയവൻ. അയാളുടെ ചക്രം അതിവേഗം പിറകോട്ട് കറങ്ങുകയാണ്; അവന്റെ കൗമാരത്തിലെ നിറമുള്ള സ്വപ്നങ്ങളിലേക്ക്, ആദ്യമായി ഒരു മോഹം മൊട്ടിട്ട ആ നിമിഷത്തിലേക്ക്. അവിടെയെത്തി ആ സ്വപ്നങ്ങളെ വീണ്ടും നെയ്തെടുക്കാൻ ഒരു പാഴ്ശ്രമം നടത്തുന്നു.
കുപ്പത്തൊട്ടിക്കരികിൽ ശൂന്യതയിലേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുന്ന ആ സ്ത്രീ. ആഗ്രഹിക്കുന്നത് പോയിട്ട്, ജീവിക്കുന്നതുതന്നെ ദുസ്സഹമായവൾ. ഓരോ നിമിഷവും വേദനയുടെ മുള്ളുകളാൽ കോർത്തെടുത്ത ജീവിതം. അവളുടെ ചക്രം പിറകോട്ട് പായുന്നത്, വിശപ്പറിയാത്ത, കണ്ണുനീരിന്റെ ഉപ്പുരസമില്ലാത്ത അവളുടെ ബാല്യത്തിലേക്കാണ്. അമ്മയുടെ മടിയിലെ സുരക്ഷിതത്വത്തിലേക്ക്, ദുരിതങ്ങൾ തുടങ്ങുന്നതിന് മുൻപുള്ള ആ സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്ക്.
വിലകൂടിയ കാറിൽ നിന്നിറങ്ങിവന്ന ആ പ്രമാണി. എല്ലാം നേടിയവൻ. പണം, പ്രശസ്തി, അധികാരം… എന്നിട്ടും അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ കനത്ത നിരാശയുടെ ഇരുട്ട്. ബന്ധങ്ങളെല്ലാം പണക്കിലുക്കത്തിൽ അലിഞ്ഞുപോയവൻ. അയാൾക്ക് ചുറ്റുമുള്ള ചിരികൾക്കെല്ലാം കച്ചവടത്തിന്റെ മണമാണ്. അയാളുടെ ജീവിതചക്രം തേടുന്നത് ആത്മാർത്ഥമായ ഒരു പുഞ്ചിരി കണ്ട, പണമില്ലാത്ത പഴയ കാലത്തെയാണ്. സ്നേഹം എന്തെന്നറിഞ്ഞ ആ ദരിദ്രമായ നിമിഷങ്ങളെയാണ്.
കൈകോർത്തു നടന്നുപോകുന്ന ആ ദമ്പതികൾ. പുറമേയ്ക്ക് എന്തു മനോഹരമായ കാഴ്ച! എന്നാൽ ഭ്രാന്തനറിയാം, ആ ബന്ധം ഒരു ബന്ധനമാണെന്ന്. സ്നേഹമെന്ന കയറിൽ പരസ്പരം കഴുത്തു മുറുക്കുന്നവർ. ഒരാളുടെ ശ്വാസം മറ്റൊരാൾക്ക് ഭാരമാകുന്നവർ. അവരുടെ ചക്രങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് കറങ്ങുന്നത്, അവർ കണ്ടുമുട്ടുന്നതിന് മുൻപുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ദിനങ്ങളിലേക്കാണ്. തനിച്ചായിരുന്നെങ്കിലും സ്വതന്ത്രമായി ശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്ന ആ കാലത്തേക്ക്.
ഈ തെരുവിലെ ഓരോ മനുഷ്യനും ഒരു തിരിഞ്ഞുനടത്തക്കാരനാണ്. നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ തുടക്കം തേടുന്നവൻ. ചെയ്ത തെറ്റുകൾ തിരുത്താൻ, പറയാൻ മറന്ന വാക്കുകൾ പറയാൻ, ഉപേക്ഷിച്ച വഴികളിലേക്ക് തിരികെ ഓടാൻ വെമ്പുന്നവർ. ജീവിതചക്രം തുടങ്ങിയ ഇടത്തേക്ക് തിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഇവർ അറിയുന്നില്ല, പിറകോട്ട് കറങ്ങുന്ന ചക്രം ഒരിടത്തും എത്തില്ലെന്ന്. അത് ഓർമ്മകളുടെയും ഖേദങ്ങളുടെയും ശ്മശാനത്തിൽ സ്വയം എരിഞ്ഞടങ്ങുകയേയുള്ളൂ.
ഭ്രാന്തൻ വീണ്ടും ചിരിച്ചു. ഇത്തവണ ഉറക്കെ.
“ഹ… ഹ… ഹാ…”
കാരണം അവനറിയാമായിരുന്നു, ജീവിതം മുന്നോട്ട് കറങ്ങാനുള്ളതാണ്, പിന്നോട്ട് തിരിക്കാനുള്ളതല്ല എന്ന ലളിതമായ സത്യം. ഈ സത്യം തിരിച്ചറിയാത്ത, പുറമെ വിവേകികളെന്ന് നടിക്കുന്ന ഈ മനുഷ്യരാണ് യഥാർത്ഥ ഭ്രാന്തന്മാർ. തെരുവിന്റെ കോണിലിരിക്കുന്ന താനല്ല.