യുദ്ധത്തിന്റെ മുറിവുകൾ: അലി എന്ന ബാലന്റെ കഥ.

രചന : മധു നിരഞ്ജൻ✍

ആമുഖം.
യുദ്ധവും തീവ്രവാദവും ആർക്കുവേണ്ടിയാണ്? ആരാണ് ജയിക്കുന്നത്?. തലമുറകളോളം ഉള്ള സർവ്വനാശം അല്ലാതെ അതിന്റെ ബാക്കി പത്രം എന്താണ്?. അധികാര കൊതി പൂണ്ട ചില മനുഷ്യർ ഒരു സമൂഹത്തെ തന്നെ ഇല്ലാതാക്കുന്നു.
ഒടുവിൽ സർവ്വനാശമാണ് എല്ലായിടത്തും, ആരും ജയിക്കുന്നില്ല. തോൽക്കുന്നത് നിരപരാധികളായ സാധാരണ മനുഷ്യരാണ്, കൂടെ നിരപരാധികളായ ഒന്നുമറിയാത്ത ഒരുപാട് കുട്ടികളും .!!.

എല്ലാ കലാസാംസ്കാരിക നായകന്മാരും നിശബ്ദരാണ്? പക്ഷേ എനിക്ക് നിശബ്ദനാകാനും കണ്ണുകൾ അടയ്ക്കുവാനും ആവില്ല. ശബ്ദിച്ചേ മതിയാകു. ഞാൻ ഉറക്കെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കും.”STOP WAR, STOP TERRORISM”.
​ഇരുട്ട് മാത്രം ബാക്കിയായൊരു ലോകം… അവിടെ നന്മയുടെ വെളിച്ചം എവിടെയോ ഉണ്ട്.

കഥ.
​ഇരുണ്ട ആകാശത്തിനു താഴെ, തകർന്ന കെട്ടിടങ്ങൾക്കിടയിൽ, അലി എന്നൊരു കുഞ്ഞു ബാലൻ ഇരുന്നു. അവന് ഏഴോ എട്ടോ വയസ്സേ ഉണ്ടാകൂ, പക്ഷേ അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ആ പ്രായത്തിന്റേതായ കുസൃതിയോ തിളക്കമോ ഇല്ലായിരുന്നു. പകരം, ആഴമേറിയൊരു ശൂന്യതയായിരുന്നു. അവൻ ജനിച്ചുവളർന്ന ബെയ്റ എന്ന നഗരം, ഒരു കാലത്ത് വർണ്ണാഭമായ ഓർമ്മകൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞതായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ അവിടെയെല്ലാം വെറും ചാരവും കല്ലും ഇരുമ്പുമായി ഒതുങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
​അലിയുടെ കൈയ്യിലുണ്ടായിരുന്നത്, ഒരു വശം പൊട്ടിയ ഒരു തടിപ്പാവയായിരുന്നു. ആ പാവയുടെ കൈ കത്തിക്കരിഞ്ഞു പോയിരിക്കുന്നു. അവൻ ആ പാവയെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് മുറുക്കിപ്പിടിച്ചു. ഒരു വർഷം മുൻപ്, അവന്റെ സഹോദരി ഫാത്തിമ അവനു വേണ്ടി കടയിൽ നിന്ന് വാങ്ങിയ സമ്മാനം. അവൾക്ക് അവനെ ജീവനായിരുന്നു.

അലിക്ക് ഇപ്പോഴും ഓർമ്മയുണ്ട് ആ ദിവസം. ഉച്ചയ്ക്ക് ശേഷം എല്ലാവരും വീട്ടിലിരിക്കുമ്പോൾ, ആകാശത്ത് നിന്ന് ഭീകരമായൊരു ശബ്ദത്തോടെ എന്തോ വന്ന് പതിച്ചു. അവന്റെ അച്ഛൻ, കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന കാപ്പി ഗ്ലാസ് പോലും താഴെ വെക്കാതെ അവരെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഒരു മേശയുടെ അടിയിലേക്ക് ഒളിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ‘പേടിക്കണ്ട മക്കളേ, ഇത് മാറും,’ എന്ന് അവന്റെ അമ്മ, സെയ്‌നബ്, അവരുടെ തോളിൽ തലോടി പറഞ്ഞു. അവന്റെ അമ്മയുടെ ശബ്ദം അവനൊരു ധൈര്യമായിരുന്നു.
​പക്ഷേ, അവന്റെ അനിയൻ അഹമദിന്റെ കരച്ചിൽ പൂർണ്ണമാവുന്നതിനു മുന്നേ, എല്ലാം അവസാനിച്ചു. അവന്റെ ലോകം നിശബ്ദമായി, കാഴ്ചകൾ മങ്ങി, കാതുകളിൽ തീവ്രമായൊരു മൂളക്കം മാത്രം.

ബോധം വരുമ്പോൾ, ചുറ്റും പൊടിപടലങ്ങളും കനത്ത പുകയും. അവനൊഴികെ മറ്റാരെയും അവന് കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവൻ കരയാൻ തുടങ്ങി, ‘അബ്ബാ! ഉമ്മ! ഫാത്തിമാ!’ അവന്റെ വിളിക്ക് മറുപടി തരാൻ അവിടെ ആരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
​അവൻ പാറക്കല്ലുകൾ നീക്കി വീടിനുള്ളിലേക്ക് നോക്കി. അവന്റെ അച്ഛൻ, അമ്മ, സഹോദരങ്ങൾ… എല്ലാവരും അവനോട് മിണ്ടാതെ, അനങ്ങാതെ അവിടെ കിടക്കുന്നു. അവന്റെ കൊച്ചനുജൻ അഹമദ്, അവന്റെ കയ്യിലെ പാവയെ മുറുകെപ്പിടിച്ച്, അമ്മയുടെ സാരിത്തുമ്പിൽ മുഖം ചേർത്ത്, ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു, ഒരിക്കലും ഉണരാത്ത ഒരുറക്കം.
​ആ നിമിഷം, ആ കൊച്ചുകുട്ടിക്ക് മനസ്സിലായി, അവന്റെ ലോകം പൂർണ്ണമായും തകർന്നുവെന്ന്. അവന്റെ കളികളും, ചിരികളും, കഥകളും… എല്ലാം ഈ യുദ്ധത്തിൽ നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അവന്റെ എല്ലാമായിരുന്നു ആ കുടുംബം. ഇപ്പോൾ, അവന്റെ ഹൃദയം ഒരു തകർന്ന വീടുപോലെ, ഭീകരമായൊരു ശൂന്യതയിൽ ഒറ്റപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

ഇന്ന്, തകർന്ന കെട്ടിടങ്ങളുടെ ഈ മറവിൽ, അലി ഇപ്പോഴും ഇരിക്കുന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ, തണുത്ത കാറ്റിൽ പൊടിപറന്നുയരുമ്പോൾ, അത് അവന്റെ കവിളിൽ പറ്റിപ്പിടിക്കുമ്പോൾ, അവന് അവന്റെ അമ്മയുടെ സ്നേഹമുള്ള തലോടൽ ഓർമ്മ വരും. അവന്റെ കണ്ണീർ ആ പൊടിയിൽ അലിഞ്ഞുപോകും. അവൻ ആ പഴയ തടിപ്പാവയെ മുറുകെപ്പിടിച്ച്, തകർന്നുപോയ തന്റെ വീടിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങളിലേക്ക് നോക്കും.
​’നിങ്ങളില്ലാതെ എനിക്കെങ്ങനെ ജീവിക്കാൻ കഴിയും?’

യുദ്ധം അവന്റെ ശരീരത്തിൽ ഒരു പോറൽ പോലും വരുത്തിയില്ലായിരിക്കാം, പക്ഷേ അത് അവന്റെ ആത്മാവിനെ പൂർണ്ണമായും കവർന്നെടുത്തിരുന്നു. എല്ലാമെല്ലാമായിരുന്ന ഒരു കുടുംബം നഷ്ടപ്പെട്ട ആ ബാലൻ, അവന്റെ മുമ്പിലിരിക്കുന്ന വിജനമായ ലോകത്തിൽ, സ്നേഹത്തിന്റെ ഒരൊറ്റ കിരണത്തിനായി ഇപ്പോഴും കാത്തിരിക്കുകയാണ്.
​യുദ്ധം മനുഷ്യരെ മാത്രമല്ല, അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങളെയും പ്രതീക്ഷകളെയും കൂടിയാണ് ഇല്ലാതാക്കുന്നത്.

ഇതിന്റെ ബാക്കി എഴുതുവാൻ എനിക്ക് കഴിയുന്നില്ല. കാരണം എന്റെയും ആ കുഞ്ഞു കുട്ടികളുടെയും മുമ്പിൽ വെറും ശൂന്യത മാത്രമാണ്. എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് അറിയാത്ത. ശൂന്യത ശൂന്യത…
ഒരു ഗദ്യ കവിത.
അഗ്‌നിയിൽ ഉരുകിയ ലോകം.
​വാനം കറുക്കുന്നു, പുക പടരുന്നു,
ഉമിത്തീക്കനലായി സൂര്യൻ മാഞ്ഞു.
നിലവിളികൾ, വെടിയൊച്ചകൾ, ബോംബുകൾ,
ഇവിടെയീ മണ്ണിലെ പൂവുകൾ കൊഴിയുന്നു.
​ശിരസ്സറ്റ സ്വപ്‌നങ്ങൾ, ചിതറിയ ഉടലുകൾ,
കണ്ണുനീരില്ലാത്ത അമ്മമാർ, കുഞ്ഞുങ്ങൾ.
വിശപ്പെരിയുന്നു, ദാഹം ചുരത്തുന്നു,
ജീവൻ പറിച്ചെറിഞ്ഞീ രാക്ഷസ അഗ്നിനൃത്തം.
​ചോരയും ചെളിയും കലർന്നൊരീ ഭൂമിയിൽ,
സമാധാനം തേങ്ങുന്നു, വിതുമ്പുന്നു മൗനം.
ഒരു തുള്ളി വെള്ളത്തിനായി കേഴുന്നു,
മനുഷ്യന്റെ ക്രൂരത മാത്രം ബാക്കി.
​വെറുപ്പിൻ വിഷം നുരയിടുന്ന മനസ്സുകൾ,
സ്നേഹത്തിൻ പൂമരം കത്തിച്ചെറിയുന്നു.
ഈ രാക്ഷസക്കളിയിൽ ജയമെങ്ങു പോയി?
തോറ്റവർ മാത്രം, അവശേഷിക്കുന്നു.
​യുദ്ധം, ഒരു ഭീകരസത്യം,
അഗ്‌നിയിൽ ഉരുകിത്തീരുന്ന ലോകം.
ഇനിയൊരുകാലം, വെളിച്ചം വരട്ടെ,
ശാന്തിതൻ പുൽമേട്ടിൽ നാം ഒന്നിക്കട്ടെ.
✍️🐎🐎