ജീവിതക്കടലിലെ അച്ഛൻ

രചന : അഷ്‌റഫ് കാളത്തോട് ✍

കടൽ ഇന്ന് നിലാവുപോലെ ശാന്തമായിരുന്നു,
അതിന്റെ തിരമാലകൾ തൊട്ടിലാട്ടുന്ന കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ മയങ്ങുന്നു.
വഴിയോരത്ത്, പ്രഭാതത്തിന്റെ സ്വർണ്ണവർണ്ണം
പട്ടുവസ്ത്രംപോലെ വിരിച്ചുകിടന്ന് വീശിയടിച്ചപ്പോഴാണ് അവൻ തിരികെ വരുന്നത്.
കടലിനെ അവന് നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു;
അതിന്റെ കോപത്തിരകളും, ശാന്തതയും, കുടുംബബന്ധംപോലെ അടുത്തതായിരുന്നു.
പക്ഷേ, ഇന്ന് കടലൊന്നും അവന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടില്ല.
അവന്റെ കയ്യിലിരുന്ന ചുരുട്ടിയ കടലാസ് റോളിന്റെ ഭാരം മാത്രം അവൻ അറിഞ്ഞിരുന്നു.

അച്ഛന്റെ കത്തുകൾ.
വീട്, വറ്റിപ്പോയ പുഴയുടെ നിശ്ശബ്ദതപോലെ ശൂന്യമായിരുന്നു.
അമ്മയുടെ ചായക്കപ്പിന്റെ കിലുക്കമോ, സഹോദരന്റെ പുസ്തകത്താളുകളുടെ മർമ്മരമോ ഇനി അവിടെ ഇല്ല.
ചുമരിൽ ചാരിവെച്ചിരുന്ന പഴക്കം തട്ടിയ സഞ്ചി അവൻ തുറന്നു.
എല്ലാവരും അവഗണിച്ചുപോയ ആ സഞ്ചിയിൽ,
കാലപ്പഴക്കത്തിന്റെ ഗന്ധം പേറുന്ന കടലാസുകൾ,
ചുളിവുകൾ വീണ ഒരു ജീവിതംപോലെ ഒതുങ്ങിക്കിടന്നു.
അച്ഛന്റെ വിരൽപാടുകൾ പതിഞ്ഞ ആ സഞ്ചിയിലെ കത്തുകൾ.
ആദ്യത്തെ കത്ത്
തീയതി, നാല് പതിറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുമ്പ്.
അച്ഛന്റെ കയ്യക്ഷരം, കപ്പൽച്ചാലുകൾപോലെ ഉറപ്പുള്ളതും,
ചിലയിടങ്ങളിൽ തിരയിളക്കംപോലെ തട്ടിത്തടഞ്ഞതുമായ വരകൾ.
“മോനേ,
ഇന്ന് കടലിൽ നിന്ന് തോണി കരയ്ക്കടുപ്പിച്ചു വന്നപ്പോൾ,
വീട്ടുമുറ്റത്തെ പൂവൻകോഴി അതിന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കായി കൊത്തിയിടുന്നത് കണ്ടു.
നിന്റെ അമ്മയുടെ മുഖത്ത്, പ്രഭാതം വിടരുംപോലെ ഒരു പുഞ്ചിരി.
നീയും നിന്റെ അനുജനും കളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ശബ്ദം.

മഴക്കാലത്ത് മുളയ്ക്കുന്ന നെൽവിത്തുകൾപോലെ നിങ്ങൾ എന്റെ ജീവിതത്തിൽ എന്റെ സമ്പത്ത്.
ഈ സമ്പത്തിന് മുമ്പിൽ, കടലിലെ എല്ലാ മത്സ്യക്കൂട്ടങ്ങളും മണൽത്തരികൾപോലെ അപ്രധാനമാണ്…”
അവൻ ആ വരികളിൽ ഇടിമിന്നലേറ്റ മരംപോലെ തറഞ്ഞു നിന്നുപോയി.
അവന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നു കടൽമുത്തുകൾപോലെ ജലത്തുള്ളികൾ ഉരുണ്ടു.
വായന തുടർന്നു. നാല്പത് വർഷത്തെ ദാഹംപോലെ അവൻ പലയാവർത്തി വായിച്ചു, ഒട്ടും മടുപ്പില്ലാതെ.
ഒടുവിലെത്തിയപ്പോൾ അവന്റെ കൈകൾ തണുപ്പടിച്ച ഇലപോലെ വിറച്ചു.
ഇത്രയും കാലം, അച്ഛൻ ഒരു പാറപോലെ കഠിനമനസ്സുള്ള മനുഷ്യനാണെന്ന് മാത്രമേ അവൻ ഓർമിച്ചിരുന്നുള്ളൂ.

ഒരു സ്നേഹനിധിയായ ഭർത്താവിന്റെയും, ഉള്ളുരുകുന്ന മെഴുകുതിരിപോലെ പ്രകാശിച്ച ഒരു പിതാവിന്റെയും രൂപം അവന്റെ ഓർമയിൽ ഒരിടത്തുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
അവൻ സഞ്ചിയിൽ നിന്നുള്ള ഓരോ കത്തും നിധിപോലെ എടുത്ത് തുറന്നു.
“കടൽ ഇന്ന് കലിതുള്ളിയ കാട്ടുപോത്തിനെപ്പോലെ അസ്വസ്ഥമാണ്.
മേഘം കറുത്ത് കരിമ്പടംപോലെ മൂടി.
പക്ഷേ, കടപ്പുറത്തെ വീട്ടിലെ കടം തീർക്കേണ്ടതുണ്ട്.
ഒരു യാത്ര മാത്രം. വലിയ കാര്യമൊന്നുമില്ല.
മോന് വേണ്ടി ഒരു പുതിയ സ്കൂൾ ബാഗ് വാങ്ങാൻ… പുസ്തകങ്ങൾ വാങ്ങാൻ…
അച്യുതന്റെ പലചരക്കുകടയിലെ കടം നികത്തേണ്ട നീർച്ചാൽപോലെ കിടക്കുന്നു…
ഭയപ്പെട്ടുനിന്നാൽ എങ്ങെനെയാ…

അച്ഛൻ… തീരത്ത് ഭയന്നുവിറച്ചു കിടന്ന തോണിയിൽ ചാടിക്കയറി,
ഉയർന്നു വരുന്ന മലകളായ തിരമാലകളെ വകഞ്ഞുമാറ്റി മുന്നോട്ട് കുതിച്ചു…”
ദൂരെ കടലിൽ നിന്നു അച്ഛന്റെ ശബ്ദം കാറ്റിൽ അലിഞ്ഞെത്തി:
“മോനേ, അമ്മയോട് പറയുക, ഞാൻ വൈകുന്നേരത്തേക്ക് വെളിച്ചംപോലെ തിരിച്ചു വരുമെന്ന്…”
അവൻ ആ കത്ത് താഴെ വെച്ചു. കണ്ണുകൾ തീപ്പൊരിപോലെ എരിഞ്ഞു.
ആ യാത്രയിൽനിന്ന് അച്ഛൻ തിരിച്ചുവന്നിരുന്നില്ല. വലിയൊരു നാഗംപോലെ കടലാണ് അദ്ദേഹത്തെ വിഴുങ്ങിയത്. ശരീരം പോലും കിട്ടിയില്ല.
അവൻ കത്തുകൾ വായിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
ഓരോന്നും അച്ഛന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ഓരോ നിധിപ്പെട്ടിയായി അവനെ പരിചയപ്പെടുത്തി.

ഒടുവിൽ, അവസാനത്തെ കത്തിലെത്തി.
അത് തുറന്നപ്പോൾ, അതിൽ നിന്നു ഒരു ഉണങ്ങിയ താമരപ്പൂവ് താഴെ വീണു.
കത്തിൽ ഒരൊറ്റ വരി മാത്രം എഴുതിയിരുന്നു:
“എന്റെ മകനേ,
ജീവിതം ഒരു കടൽ പോലെയാണ്.
ചിലപ്പോൾ ചിറകടിച്ച പക്ഷിയെപ്പോലെ നീന്തിക്കടക്കാം,
ചിലപ്പോൾ കല്ല് താഴുന്നപോലെ മുങ്ങിമരിക്കാം.
പക്ഷേ, നീന്താൻ പഠിക്കാതെ, ജീവിക്കാൻ പഠിക്കരുത്.”
അവൻ ആ വാക്കുകൾ മന്ത്രംപോലെ ആവർത്തിച്ചു.
ഈ കത്തുകൾ അവനെ പുതിയൊരു ഉദയംപോലെ ജീവിതരീതികൾ പഠിപ്പിക്കുന്നു.
അവൻ പുറത്തു പോയി. കടലോരത്ത് അച്ഛന്റെ പഴയ വഞ്ചി ഒരു അമ്മയുടെ ഓർമ്മ പോലെ കിടക്കുന്നു.

അവൻ ഭയഭീതിയായിരുന്ന ആ കടലിലേക്ക് നോക്കി, ഒരു അചഞ്ചലമായ ധൈര്യം.
അച്ഛൻ അവിടെ ഇല്ലാതിരുന്നാലും, ആ വാക്കുകൾ, പ്രണയം, ഇഷ്ടങ്ങൾ, നിരാശകൾ — എല്ലാം ഒരു നക്ഷത്രസമൂഹംപോലെ അവിടെയുണ്ട്.
കടലാസുകൾ തിരികെ കെട്ടി, വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു.
അച്ഛന്റെ ഓർമ്മകൾ ഇനി ഒരു ഭാരമല്ല.. ഉരുക്കുമലപോലെ ശക്തിയായി മാറിയിരിക്കുന്നു.
ജീവിതത്തിന്റെ കടൽ, ഭയമില്ലാതെ നീന്തിക്കടക്കാനുള്ള പാഠമായി അവൻ മനസ്സിലാക്കി.