രചന : ഉണ്ണി കിടങ്ങൂർ ✍
“ഇനിയും ഞാൻ മിണ്ടിയിട്ടില്ല…”
വാക്കുകൾ പൊഴിഞ്ഞൊഴുകിയ കാലങ്ങൾക്കിടയിൽ,
ചിരിയെന്ന വേഷം കെട്ടിയ നിശബ്ദതയുടെ പിന്നിൽ
പതിഞ്ഞ് പോയ കണ്ണുനീർ —
ഒരിക്കൽ മറഞ്ഞ് വരുമോ എന്നും
ചോദിക്കാൻ പോലും
ഇനിയും ഞാൻ മിണ്ടിയിട്ടില്ല…
കാറ്റിൽ പറന്നുപോയ വാക്കുകളുടെ തുരുത്തിൽ,
ഒരൊറ്റ ഉച്ചാരണം പോലും
മനസ്സിന്റെ പൊള്ളലായി തീരാതിരിക്കാനാവില്ലെന്ന്
അറിയുന്നവനായ്,
വീണ്ടും എഴുതാൻ
ഇനിയും ഞാൻ മിണ്ടിയിട്ടില്ല…
ഓർമ്മകളുടെ തീരത്തു
തകർന്നൊലിച്ച ചെറുനൗക പോലെ
വർഷങ്ങൾ കിടക്കുന്നു —
ആ ശബ്ദമില്ലാത്ത സമുദ്രം
എന്നെ വിളിക്കുമ്പോൾ പോലും
മറുപടി പറയാൻ
ഇനിയും ഞാൻ മിണ്ടിയിട്ടില്ല…
മുൻപേ മറവിയിൽ ചേർത്ത
ചില മുഖങ്ങളുടെ ചിരി
ഇന്നും നിശകളിൽ വീണ്ടെടുക്കുമ്പോൾ,
അവരെ മറക്കുന്നതല്ല,
മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതാണ്
എന്നെ തളർത്തുന്നത് —
അതുകൊണ്ടാവാം,
ഇനിയും ഞാൻ മിണ്ടിയിട്ടില്ല…
എഴുത്ത് മുറിയുന്നിടത്ത്
വേദനയാണ് അവസാനമെന്ന് വിശ്വസിച്ച ഞാൻ,
വേദന മുറിഞ്ഞിടത്ത് പോലും
വാക്കുകൾ ജീവിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ,
പകുതിയായി ചിരിച്ച്,
പകുതിയായി മാഞ്ഞ് —
ഇനിയും ഞാൻ മിണ്ടിയിട്ടില്ല…