രചന : വൈഗ ക്രിസ്റ്റി✍
നീ പോയതിൽപ്പിന്നെ
ആധി പിടിച്ചാണ്
എൻ്റെ സ്നേഹമെല്ലാം
കറുത്തുപോയത് …,
കെട്ടിയിട്ടു വളർത്തിയ ഏകാന്തത
ഉമ്മറത്ത് ചുരുണ്ടു കിടപ്പായത്…,
ഇത്രയ്ക്ക് ,
കറുത്തുപോയതുകൊണ്ട് വെടിപ്പാക്കിയ , ചുവരിലെല്ലാം
ഭൂതകാലത്തിൻ്റെ
ആണിപ്പഴുതുകൾ
മറഞ്ഞു കിടക്കുന്നത് കണ്ടാണ്
ഞാനിപ്പോഴെന്നും ,
ഉറക്കത്തിലേക്ക് കടക്കുന്നത് .
വിളിക്കാതെ വരുന്ന മഴ ,
നീയുള്ളപ്പോഴത്തെ പോലെ
നേരേവന്നു
ജനല് തുറന്നു കയറാറില്ലിപ്പോൾ ;
മുറ്റത്തിനു ചുറ്റും ,
മുരണ്ടു കൊണ്ട് നടക്കാറേയുളളു .
ചെമ്പരത്തിക്കാടു കടന്ന്
ആരോ വരുന്നതു പോലെ
ഓരോ മിന്നലും എനിക്കു വെളിപ്പെടുത്താറുണ്ട്
നനഞ്ഞു കുഴഞ്ഞാരോ
പടികടന്ന് തിണ്ണയിലേക്ക് കയറുന്നത്
കണ്ണടച്ചിരുന്നാലും
ഞാനറിയുന്നുണ്ട്
എന്നാലും ,
നീ പോയതിൽപ്പിന്നെ
ഇരുട്ടിനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ,
ഞാനങ്ങ് കണ്ണടച്ചിരുന്നേക്കും .
തിണ്ണയിൽ ,
മഴയോട് ചേർന്നിരിക്കാനാഗ്രഹമില്ലാഞ്ഞല്ല
നനഞ്ഞു തെളിയുമ്പോൾ ,
ഒന്നു തോരാൻ ആരാണുള്ളത് ?
കാലിൽനക്കുന്ന ,
തുടൽ പൊട്ടിച്ച ഈ ഏകാന്തതയല്ലാതെ ?
