🟦 ചെറുകഥ : അവൻ

രചന : ശ്രീകുമാർപെരിങ്ങാല.✍

“എടീ.. നിർമ്മലേ.. എന്തെങ്കിലുമെടുത്തുവെച്ചൊന്ന് പഠിക്കടീ പെണ്ണേ.. എൻ്റെ ദൈവമേ ഇവള് പത്താക്ലാസ് എങ്ങനെ കടന്നുകൂടുമെന്ന് ആർക്കറിയാം.” ഒരുകാലത്ത് അമ്മയുടെ സ്ഥിരം പല്ലവിയായിരുന്നു ഇത്. ഇതു കേൾക്കേണ്ട താമസം അച്ഛനും തുടങ്ങും വഴക്കുപറയാൻ, ഒരു വക പഠിക്കാത്ത മണ്ടി. പതിനെട്ടു വയസൊന്നു തികഞ്ഞിരുന്നങ്കിൽ എങ്ങനെയെങ്കിലും കല്യാണം കഴിപ്പിച്ചു വിടാമായിരുന്നു എന്നൊക്കെ. ഇതൊക്കെ ഇന്നലെപോലെ ഓർക്കുകയാണിപ്പോളും ഞാൻ.
സത്യത്തിൽ അച്ഛൻ പറഞ്ഞതുതന്നെയായിരുന്നു എൻ്റെയുമാഗ്രഹം. എനിക്ക് പഠിക്കുന്നത് ഇഷ്ടമേയല്ലായിരുന്നു.

എങ്ങനെയെങ്കിലും പതിനെട്ടുവയസ്സൊന്ന് തികഞ്ഞുകിട്ടി അച്ഛൻ പറയുംപോലെ വേഗം കല്യാണം കഴിച്ചാൽ മതിയന്നായിരുന്നു അന്നൊക്കെ. പക്ഷേ പതിനെട്ടല്ല ഇരുപത് തികഞ്ഞാലും കല്യാണം നടക്കുന്ന കാര്യം സംശയമായിരുന്നെനിക്ക്. കാരണം അന്ന് ഞാൻ ആകപ്പാടെ ഇത്തിരിയേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. കൂട്ടുകാരികളെയൊക്കെ കണ്ടാൽ അന്ന് കല്യാണം കഴിഞ്ഞ ഒരു മട്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ എനിക്കവരോട് നല്ല കുശുമ്പുണ്ടായിരുന്നു. എങ്കിലും കല്യാണത്തേക്കുറിച്ചുള്ള എൻ്റെ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് കുറവൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ആദ്യത്തെ ആഗ്രഹം കറുത്തനിറമുള്ള നല്ല കട്ടിമീശയുള്ള ഒരു പട്ടാളക്കാരനെ കല്യാണം കഴിക്കണമെന്നായിരുന്നു. പിന്നീട് തയ്യലു പഠിക്കാൻ തുടങ്ങി, ബസ്സിലൊക്കെ യാത്രചെയ്യാൻ തുടങ്ങിയപ്പോളാണ് പഴയ ആഗ്രഹം മാറി ഒരു ബസ്സ് ഡ്രൈവറെ കല്യാണം കഴിക്കണമെന്നുള്ള പുതിയ ആഗ്രഹമുണ്ടായത്. വളച്ചും തിരിച്ചും എന്നാ വിടീലാ വിടുന്നത്. നോക്കി നിന്നുപോകും. അന്നൊക്കെ എന്റെ യാത്രകൾ ഡ്രൈവറുടെ തൊട്ടു പുറകിലുള്ള കമ്പിയിൽ പിടിച്ച് നിന്നുകൊണ്ടായിരുന്നു.
ആഗ്രഹങ്ങളങ്ങനെ ഒന്നിനു പുറകേ ഒന്നൊന്നായി വന്നു പോയെങ്കിലും അവസാനം കല്യാണം കഴിച്ചതോ ഒരു വെളുത്തു മെലിഞ്ഞ ഗൾഫുകാരനെ.
സഹദേവൻ ചേട്ടൻ എന്റെ കഴുത്തിൽ താലി കെട്ടിയ നിമിഷം മുതൽ ഞാനൊരു പുതിയ ആളായി മാറുകയായിരുന്നു. വളർത്തി വലുതാക്കി, സമ്പാദ്യം മുഴുവനും ചിലവാക്കി കല്യാണം കഴിപ്പിച്ചുവിട്ട മാതാപിതാക്കളേക്കാൾ സ്നേഹം ഒരുനിമിഷംകൊണ്ട് ഭർത്താവിലേക്ക് ഒഴുകിയെത്തുന്നത് അതിശയത്തോടു കൂടിയാണ് ഞാനറിഞ്ഞത്.

അതുവരെ ഞാനനുഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത പരിഗണനയും സ്നേഹവുമായിരുന്നു സഹദേവൻ ചേട്ടനിൽനിന്ന് എനിക്ക് കിട്ടിയിരുന്നത്. ഒരു തരി സ്വർണ്ണത്തിലൂടെ എങ്ങനെയാണ് ഒരുത്തന് ഒരുപെണ്ണ് അവന്റെ സ്വന്തമായി മറുന്നതെന്ന് അനുഭവിച്ച് അറിയുകയായിരുന്നു ഞാൻ.
താലി കെട്ടിയ ഭർത്താവിനെ ഈശ്വരനു തുല്യമായി കാണുകയും ഭർത്താവിന്റെ വീട് തന്റേയും കൂടി വീടായി മാറുകയും ചെയ്തത് വളരെ പെട്ടന്നായാരുന്നു. ഇതിനെല്ലാം കാരണം അവനായിരുന്നു എന്ന് പിന്നീടാണ് എനിക്ക് മനസ്സിലായത്. അവനൊരു സംഭവം തന്നെയാണ് കേട്ടോ.

കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് രണ്ടുമാസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ചേട്ടൻ ഗൾഫിലേക്ക് തിരിച്ചു പോയി. അന്ന് ഞാൻ ഒരുപാടു കരഞ്ഞു. ദിവസങ്ങളോളം ആഹാരംപോലും വേണ്ടാതെ വിഷമിച്ചിരുന്നു.
ഞാൻ തികച്ചും ഒറ്റപ്പെട്ടുപോയതുപോലെയായി. അതെന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടിയപ്പോളാണ് അവനുമായി സൗഹൃദത്തിലാകുന്നത്. പിന്നീട് അവനോടു മാത്രമായി എൻ്റെ വിഷമങ്ങളും സങ്കടങ്ങളും പറയുന്നത്. എല്ലാം കേട്ടുകൊണ്ടവൻ എന്നെ പറ്റിച്ചേർന്ന് കിടക്കും.

ഒറ്റയ്ക്കായിപ്പോയെന്നുള്ള തോന്നൽ മറക്കാൻ, ഒത്തിരി സങ്കടം വരുമ്പോൾ ഞാൻ അവനെ മുറുക്കെ കെട്ടിപ്പിടിക്കും. ചിലപ്പോൾ ചുംബിക്കും.
സഹദേവൻചേട്ടൻ ഗൾഫിലേക്ക് പോയിക്കഴിഞ്ഞാണ് ഞാൻ അമ്മയാകാൻ പോകുന്ന വിവരം മനസ്സിലാകുന്നത്. എന്നെ തനിച്ചാക്കി വിദേശത്തേയ്ക്ക് പോയ ചേട്ടൻ പിന്നെ തിരിച്ച് നാട്ടിലെത്തുന്നത് മോളുടെ ചോറൂണിനായിരുന്നു. രണ്ടു വർഷം കൂടുംമ്പോൾ രണ്ടു മാസത്തെ അവധിക്ക് ചേട്ടൻ നാട്ടിൽ വരുന്നതാണ് ഏക സന്തോഷം. പിന്നീട് ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു മകളുംകൂടെയുണ്ടായി. അവരെ വളർത്തലും പഠിപ്പിക്കലും കല്യാണവുമൊക്കെയായി വർഷങ്ങൾ എങ്ങനെയൊക്കെയോ കടന്നുപോയി. ഒരു പ്രവാസിയുടെ ഭാര്യയുടെ വിഷമവും ദുഃഖവും ഞാൻ നന്നായിട്ടറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
ചേട്ടൻ ഇല്ലാത്തപ്പോൾ സന്തോഷം പങ്കുവെയ്ക്കാനും ദുഃഖങ്ങൾ പങ്കുവെയ്ക്കാനും എനിക്കെന്നും കൂട്ട് അവൻ മാത്രയായിരുന്നു. അവൻ തരുന്ന സുരക്ഷയും ധൈര്യവും എനിക്ക് ഏറെ വലുതായിരുന്നു.

ഒരിക്കലെനിക്ക് ഒരു ബന്ധുവീട്ടിൽ പോയിട്ട് രാത്രിയിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് തിരിച്ചു വരേണ്ടതായി വന്നു. ഞാൻ ഏറെ പരിഭ്രമിച്ചു പോയിരുന്നു ബസ്സിറങ്ങി, തികച്ചും വിജനമായ വഴിയിലൂടെ ഇരുട്ടത്തുള്ള യാത്ര എന്നെ ഏറെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതും വഴിവിളക്കുപോലും നേരേ ചൊവ്വേ ഇല്ലാത്ത കാലം. വേറേ മാർഗ്ഗമൊന്നുമില്ല വീട്ടിൽ പോയല്ലേ പറ്റൂ. പേടികൊണ്ട് എന്റെ ഹൃദയം പടപടാന്നിടിക്കാൻ തുടങ്ങി. എന്റെ പേടിയും വിഷമസ്ഥിതിയും അവൻ എങ്ങനെ അറിഞ്ഞു എന്നറിയില്ല. ദാ അവൻ മുന്നിൽ വന്ന് എന്നെ തൊട്ടു.

എനിക്ക് ധൈര്യമായി. ഞാനവനെ മുറുകെ പിടിച്ച് രണ്ടും കൽപ്പിച്ച് ഒറ്റനടത്തയങ്ങ് നടന്നു. വഴി നീളെ അവനോട് സംസാരിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു. വീടെത്തിയത് അറിഞ്ഞതേയില്ല. ഭയമുണ്ടായില്ല എന്നു മാത്രമല്ല ദൂരവുമറിഞ്ഞില്ല, അതാണ് എനിക്ക് അവൻ തരുന്ന ധൈര്യവും കൂട്ടും. ഞാൻ പറയുന്നതു മുഴുവൻ മൂളിക്കേട്ടുകൊണ്ട് എനിക്ക് ധൈര്യവും തന്ന് ഇങ്ങനെ കൂടെ നിൽക്കും.
ഇപ്പോൾ വയസ് അറുപത്തഞ്ചായി. ഒരുപാട് പൂർണ്ണ ചന്ദ്രൻമാരെ കണ്ടു കഴിഞ്ഞു. സഹദേവൻചേട്ടൻ എന്നെ കൂട്ടാതെ രണ്ടു വർഷം മുന്നേതന്നെ യാത്രയായി. മക്കളൊക്കെ അവരവരുടെ കുടുംബവുമായി വെളിനാടുകളിൽ കഴിയുന്നു. പിളേളര് വിളിച്ചതാണ് അവരോടൊപ്പം ചെല്ലുവാൻ, എനിക്ക് ഈ നാടും വീടും തൊടിയും വിട്ട് എങ്ങും പോകുന്നത് ഇഷ്ടമല്ല. ഇവിടെക്കിടന്ന് മരിക്കാനാണ് എനിക്കിഷ്ടം. എനിക്ക് കൂട്ടിന് ഇപ്പോളും അവനുണ്ടല്ലോ പിന്നെന്തിന് പേടിക്കണം.

ഇന്ന് ഈ വീട്ടിൽ ഒറ്റക്ക് താമസിക്കുമ്പോളും പരാതി പറയാനും പരിഭവം കാണിക്കാനും കാര്യം പറയാനും ധൈര്യം തരാനും കൂട്ടുകൂടാനും വഴക്കിടാനും എല്ലാറ്റിനും എനിക്ക് അവൻ മാത്രമേയുള്ളൂ. സഹദേവൻ ചേട്ടനേക്കാളും വിശ്വാസവും സ്നേഹവും എനിക്ക് അവനോടായിരുന്നു. മരണം വരെ എനിക്ക് കൂട്ടിന് അവൻ മാത്രമേ കാണുകയുള്ളൂ.
അല്ല നിങ്ങൾക്ക് അവൻ ആരാണന്ന് മനസ്സിലായില്ലേ..? ദാ ഇവന്റെ കാര്യമാണ് ഞാൻ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നത്. വർഷം നൽപ്പത്താറായി ഇവൻ എൻ്റെ കഴുത്തിൽ തൂങ്ങി ഈ മാറത്ത് ഒട്ടിക്കിടക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട്. ഇവനറിയാത്ത, ഇവൻ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരു ചരിത്രവും രഹസ്യവും എനിക്കില്ല. ഇപ്പോൾ ഇവനും എന്നേപ്പോലെ ക്ഷീണിച്ചു നിറം മങ്ങി, രണ്ടു തവണ കുഴ ഒടിത്തതാണ് എന്നാലും ഞാനവനേയും വിട്ടില്ല അവൻ എന്നേയും വിട്ടില്ല. അല്ലേടാ?

സഹദേവൻചേട്ടൻ മരിച്ചപ്പോൾ ഇവനെ ഉപേക്ഷിക്കണമെന്ന് എല്ലാരും പറഞ്ഞതാണ് പക്ഷേ ഞാൻ കേട്ടില്ല. ശരീരത്തിൻ്റെയും മനസ്സിൻ്റെയും ഭാഗമായിമാറിയതിനെ അങ്ങനെയങ്ങ് ഉപേക്ഷിക്കാനാകുമോ? ഇതെനിക്ക് ഒരു തരി പൊന്ന് മാത്രമല്ല. എൻ്റെ ബലമാണ് ധൈര്യമാണ്. എൻ്റെയെല്ലാമെല്ലാമാണ്. ഒരിക്കൽ എന്നോടൊപ്പം ഇവനുമുരുകി ഈ മണ്ണിൽ ലയിക്കുംവരെ ഞങ്ങളൊന്നാണ്.