രചന : സഫി അലി താഹ. ✍
സ്നേഹത്തിന്റെ അനിവാര്യത വേദനയാണെന്ന് പറയാറുണ്ട്,പൂർണ്ണമായി അത് അംഗീകരിക്കാനാവില്ല.എന്തെന്നാൽ വേദനിക്കാൻ വേണ്ടി ആരും ആരെയും സ്നേഹിക്കില്ലല്ലോ. എന്നാൽ കുറച്ച് നനച്ചാലും വിറയ്ക്കാൻ അനുവദിക്കാതെ കുടയാകുന്ന മനുഷ്യരുമുണ്ടെന്നേ…..!!
നമ്മിലേക്ക് കൂരമ്പുകൾ എയ്തിട്ട് പോയവരുണ്ട്, മറന്നിരുന്ന മുറിവിന്റെ പാടുകളിൽ തഴുകി കാരണങ്ങൾ അറിഞ്ഞ ശേഷം പിന്നെയും ആഴത്തിൽ കുത്തി മുറിപ്പെടുത്തിപ്പോയവരുണ്ട്, ഉണങ്ങാത്ത വ്രണങ്ങളായി അതൊക്കെയും മാറ്റിയവരുണ്ട്,സങ്കടങ്ങളിലും പുഞ്ചിരിക്കുന്നതിന്റെ രഹസ്യമെന്തെന്ന് ആവർത്തിച്ച് ചോദിച്ച് ആ രഹസ്യത്തിന്റെ താക്കോൽ സ്വന്തമാക്കി പുഞ്ചിരി നശിപ്പിച്ചവരുണ്ട്, അങ്ങനെയുള്ളവരെ വെറുത്തില്ലെങ്കിലും പൂർണ്ണമായി ഒഴിവാക്കാം.
മറ്റ് ചിലരുണ്ട്,നാമെത്ര വേദനിപ്പിച്ചാലും നമ്മളോട് ക്ഷമിക്കുന്നവർ. നാം തെറ്റ് ചെയ്തു എന്ന ചമ്മലോ കുറ്റബോധമോ അവരോട് മിണ്ടാൻ തോന്നിപ്പിക്കില്ല. എന്നാൽ ഇത് മനസ്സിലാക്കി അവർ മിണ്ടും.വേണമെങ്കിൽ എല്ലാ തെറ്റുകളും അവരുതാണ് എന്നുപോലും അവർ പറയും.”എന്തിനാ എന്റെ തെറ്റുകൾ സ്വന്തമാക്കുന്നത് “എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ, നിനക്ക് അത്രയും ഭാരം കുറയ്ക്കാൻ എന്ന് പറയുന്നവരുണ്ട്.അവരെ വേദനിപ്പിച്ചത് നമ്മുടെയുള്ളിൽ ഭാരമായി അവശേഷിക്കുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിവ് തന്നെ നമ്മോടുള്ള സ്നേഹമാണ്, മനസ്സിലാക്കുക എന്നത് നമ്മെയും പഠിപ്പിക്കുന്ന, തിരുത്തുന്ന അവരെ ചേർത്തുപിടിക്കാമെന്നേ.
സ്നേഹിച്ച മനുഷ്യർക്കൊക്കെ വേദനിപ്പിക്കാൻ കഴിയും.കാരണം സന്തോഷങ്ങളിലേക്കുള്ള രഹസ്യപാതകൾ അവർക്ക് മാത്രമറിയുന്നതാണ്. എവിടെയാണ് വേദനയുടെ വിത്തുകളുള്ളതെന്ന് അവർക്ക് കണ്ടെത്താൻ ബുദ്ധിമുട്ടില്ല. എവിടെയാണ് സങ്കടങ്ങളുടെ ഉപ്പുഭരണിയുള്ളതെന്ന് വ്യക്തമായി അവർക്കറിയാം, അതിലേക്കെത്തിക്കാൻ പിന്നെ എന്തെളുപ്പമാണ്!! കത്തികുത്തിയിറക്കാതെ രക്തം പൊടിക്കാനുള്ള അറകൾ അവർക്കറിയാമെന്നെ!!അങ്ങനെയുള്ളവർ നമ്മെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നോ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ മനുഷ്യർ മാറും, മടുക്കും എന്നതാണ് ഉത്തരം. അവർ തരുന്ന അസഹ്യ വേദനകളിൽ നാം മാറണം, അവരെ മടുക്കണം.
ചില മനുഷ്യർക്കൊക്കെ നമ്മുടെ സാമീപ്യം വലിയൊരാശ്വാസമാണ്. അതറിഞ്ഞിട്ടും നമ്മൾ അവരിൽനിന്നും അകലം പാലിക്കുന്നുവെങ്കിൽ അവർക്ക് നമ്മുടെയുള്ളിൽ അത്രയ്ക്ക് സ്ഥാനമേയുള്ളു എന്നാണ്. അവർ വേദനിച്ചാലും നമുക്കൊന്നുമില്ല.
അതുപോലെയാണ് ചിലരെ നാമെത്ര സ്നേഹിച്ചാലും അകന്നുപോകുന്നതും ,
നമ്മൾ വേദനിച്ചാൽ അവർക്കെന്താണ്?
വേദനകൾക്ക് കാരണമായവരോട് പോലും ക്ഷമിക്കാൻ തയ്യാറായി, അവരുടെ പരിഗണനയ്ക്കും സ്നേഹത്തിനും കാത്തുനിൽക്കുന്ന ഒരിത്തിരി സമയം ഭിക്ഷ ചോദിക്കുന്ന മനുഷ്യരെ എനിക്കറിയാം. വേദനയും അവഗണനയും തിന്ന് വിശപ്പടക്കുന്ന അവർക്ക് ശ്വാസമെടുക്കണമെങ്കിൽ മറ്റേയാളുടെ ഒരു വാക്കെങ്കിലും വേണം എന്ന അവസ്ഥയിൽ ആയിട്ടുണ്ടാകും ആ മനുഷ്യർ.ഇന്ന് മാറിനിൽക്കുന്ന, അല്ലെങ്കിൽ താനില്ലെങ്കിൽ വേദനിക്കും എന്നുറപ്പുള്ള അയാൾ തന്നെയാകും സമയവും കരുതലും സ്നേഹവും കൊടുത്ത് അവരെ അടിമയാക്കിയിട്ടുണ്ടാകുക.!!
നമ്മേ വേണ്ടാത്തവരെ നമുക്കും വേണ്ട, പരിഗണിക്കുന്നവരെ മതി, ഇങ്ങോട്ട് അവഗണിച്ചാൽ അതിന് മുന്നേ ഞാൻ അവഗണിക്കും എന്നൊക്കെ പറയുന്നവരിൽ കുറച്ചുപേർ അതൊക്കെ പ്രാക്ടിക്കൽ ആക്കും, എന്നാൽ വെറും വാക്കുകളായി ചിലരിലെങ്കിലും അവശേഷിക്കും. പറച്ചിലിൽ അവഗണിക്കാൻ വളരെ എളുപ്പമാണെന്നെ, അതൊക്കെ പ്രവർത്തിക്കാൻ പാടാണ്.
കാരണം, നാം സ്നേഹിക്കുന്നവർ നമ്മെ സ്നേഹിക്കണം എന്ന് നിർബന്ധമുള്ള, ആഗ്രഹമുള്ള മനുഷ്യരാണ് എല്ലാവരും. നമുക്ക് ഇഷ്ടമുള്ളവർക്ക് സ്നേഹം തോന്നുന്നത് മറ്റൊരാളോടാണെങ്കിൽ ഇത് വെറുതെയാകും.
എന്നാൽ നാം സ്നേഹിക്കുന്നവർ നമ്മെയും സ്നേഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ ചില വേദനകളും കുഞ്ഞ് മുറിവുകളുമൊക്കെ നമുക്ക് ക്ഷമിക്കാം, എന്തെന്നാൽ അവരും വെറും മനുഷ്യരാണ്…..ആത്മാർത്ഥമായി സ്നേഹിക്കുന്നവർക്ക് അത്രേം ഒറ്റപ്പെടുത്താനോ കഷ്ടപ്പെടുത്താനോ ആകില്ലെന്നേ. “ചെറിയ “ചില വേദനകൾ സ്നേഹത്തിന്റെ അനിവാര്യത മാത്രമാണ്.
