രചന : റോയ് കെ ഗോപാൽ ✍
ഏഴ് (ആഗസ്റ്റ് 4-ാം തീയതി) വർഷം മുൻപ്, തെളിഞ്ഞ ആകാശത്തിൽ ഒരു ഇടിമിന്നൽ പോലെയാണ് പക്ഷാഘാതം കടന്നുവന്നത്. ചിക്കൻപോക്സ് തളർത്തിയ ശരീരത്തെ സ്ട്രോക്ക് കീഴ്പ്പെടുത്തിയ നിമിഷം, എൻ്റെ ലോകം തലകീഴായി മറിഞ്ഞു. ചലനശേഷി നഷ്ടപ്പെട്ട്, വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി, നിസ്സഹായതയുടെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് ഞാൻ കൂപ്പുകുത്തി. കോമ സ്റ്റേജ് ആയിരുന്നു അത്. എല്ലാം മറന്നുപോയ ആ നിമിഷം എങ്ങനെ വിവരിക്കണമെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. ഇരുൾ നിറഞ്ഞ ദിനങ്ങളായിരുന്നു അത്; ജീവിതം അവസാനിച്ചുവെന്ന് മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു.
എന്നാൽ, എൻ്റെ ഉള്ളിലെവിടെയോ ഒരു തീപ്പൊരി ആളിക്കത്തി. തോൽക്കാൻ ഞാൻ ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല. ഓരോ ദിവസവും വേദനകളോടും വെല്ലുവിളികളോടും ഞാൻ പോരാടി. ഫിസിയോതെറാപ്പിയുടെ ഓരോ സെഷനുകളും ഓരോ യുദ്ധക്കളമായിരുന്നു, മരുന്നുകളുടെ കയ്പ് ഞാൻ സഹിച്ചു. ശരീരത്തിലെ ഓരോ പേശികളെയും വീണ്ടും ഉണർത്താൻ ഞാൻ പ്രയത്നിച്ചു.
ഈ ദുർഘടമായ പാതയിൽ എൻ്റെ കുടുംബം ഒരു താങ്ങും തണലുമായിരുന്നു. അവരുടെ സ്നേഹവും പിന്തുണയും ഇല്ലാതെ ഈ പ്രതിസന്ധിയെ അതിജീവിക്കാൻ എനിക്കാവുമായിരുന്നില്ല. ഓരോ ചെറിയ പുരോഗതിയും അവർ ആഘോഷിച്ചു, അവരുടെ കണ്ണുകളിലെ പ്രത്യാശ എനിക്ക് വലിയ ഊർജ്ജം നൽകി. കൂട്ടുകാരുടെ വാക്കുകളും സഹായങ്ങളും എന്നെ കൂടുതൽ ശക്തയാക്കി.
ഒടുവിൽ, പ്രതീക്ഷയുടെ നേരിയ വെളിച്ചം കണ്ടുതുടങ്ങി. പതിയെ കൈകാലുകളിൽ ജീവൻ തിരിച്ചെത്തി, മങ്ങിയ വാക്കുകൾ പുറത്തുവന്നു. ഓരോ ചെറിയ ചലനവും, ഓരോ വാക്കുകളും എനിക്ക് പുതിയൊരു ലോകം തുറന്നുതന്നു. പഴയ ജീവിതത്തിലേക്ക് പൂർണ്ണമായി മടങ്ങിയെത്താനായില്ലെങ്കിലും, പുതിയൊരു ജീവിതം കെട്ടിപ്പടുക്കാൻ ഞാൻ ദൃഢനിശ്ചയം ചെയ്തു.
മറന്നുപോയ എഴുത്തും വായനയും ഞാൻ വീണ്ടും തുടങ്ങി. സമൂഹത്തിലെ മറ്റുള്ളവരുമായി സംവദിക്കാൻ ഞാൻ പഠിച്ചു. എൻ്റെ ഈ അതിജീവനകഥ മറ്റുള്ളവർക്ക് ഒരു പ്രചോദനമാകണമെന്ന് ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചു. “കടലാമണക്കിൻ തണ്ടിലക്കഴുത്തൊടിച്ചാഞ്ഞൂതിയാലെത്തിടും കുമിളപോലെൻ; ജീവിതം പറക്കുന്നു, പൊട്ടക്കുമിളയിലെ മഴവില്ല് പോലെ!” – (1)എൻ്റെ ഈ വരികൾ ജീവിതത്തെ കൃത്യമായി അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു. ജീവിതം ഒരു കുമിള പോലെ നൈമിഷികമാണെങ്കിലും, അതിൽ മഴവില്ല് പോലെ നിറങ്ങൾ നിറയ്ക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് ഞാൻ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.
ഓരോ ദിവസവും ഞാൻ പുതിയ പാഠങ്ങൾ പഠിച്ചു. ശാരീരിക വേദനകളെക്കാൾ വലുതാണ് മാനസിക ശക്തി എന്ന് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
പ്രത്യാശയും ആത്മവിശ്വാസവും കൈമുതലാക്കി മുന്നോട്ട് പോകാൻ കഴിഞ്ഞാൽ ഏത് പ്രതിസന്ധിയെയും അതിജീവിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് ഞാൻ തെളിയിച്ചു. എൻ്റെ ഡോക്ടർമാരും തെറാപ്പിസ്റ്റുകളും എനിക്ക് പുതിയൊരു ജീവിതം നൽകി.
ഈ യാത്രയിൽ എനിക്ക് താങ്ങും തണലുമായി നിന്ന എല്ലാവർക്കും ഹൃദയം നിറഞ്ഞ നന്ദി. പ്രത്യേകിച്ചും, ഗോപൻ ചേട്ടനും ഉഷ ചേച്ചിയും
എൻ്റെ ഹൃദയം നിറഞ്ഞ കൂപ്പുകൈ. എൻ്റെ ശരീരത്തിന്, മനസ്സിന്, കുടുംബത്തിന്, കൂട്ടുകാർക്ക്, ഡോക്ടർമാർക്കും തെറാപ്പിസ്റ്റുകൾക്കും – നിങ്ങളെല്ലാവരും എൻ്റെ വിജയഗാഥയുടെ ഭാഗമാണ്.
“ഒരിക്കൽ ഇരുണ്ടതെങ്കിലും, ഇപ്പോൾ നിറം പിടിപ്പിച്ച എൻ്റെ ജീവിതം” – ഇതൊരു പുതിയ തുടക്കമാണ്.
ഇനിയും ഒരുപാട് ദൂരം പോകാനുണ്ട്. ഓരോ ദിവസവും പുതിയ വെല്ലുവിളികളെ നേരിടാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ്. കാരണം, ജീവിതം ഒരു യാത്രയാണ്, ഓരോ യാത്രയും ഓരോ പാഠമാണ്. ഈ യാത്രയിൽ, വെളിച്ചവും പ്രതീക്ഷയും എന്നുമുണ്ടാകുമെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു. എൻ്റെ കഴിവുകൾ തെളിയിക്കാനുള്ള അവസരങ്ങളാണ് ഇനി വരുന്ന ഓരോ ദിവസവും. വീഴ്ചകളിൽ നിന്ന് പാഠം ഉൾക്കൊണ്ട്, ഉയർത്തെഴുന്നേൽക്കാൻ ഞാൻ പഠിച്ചു. ഓരോ ദിവസവും പുതിയ പ്രഭാതം, പുതിയ പ്രതീക്ഷകൾ. ജീവിതം മനോഹരമാണ്, അത് ജീവിച്ചു തീർക്കാൻ ഓരോ നിമിഷവും വിലപ്പെട്ടതാണ്. എല്ലാ വേദനകളെയും ചിരിയോടെ നേരിട്ട്, പ്രത്യാശയോടെ മുന്നോട്ട് പോകാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ്.