രചന : അഷ്‌റഫ് കാളത്തോട് ✍.
തുടക്കം
ഒരു കവിതയായിരുന്നു.
നാലുവരി മാത്രം.
കുറച്ചു താളം, കുറച്ചു മൗനം.
പിന്നെ അത് വളർന്നു
പാഠപുസ്തകമായി.
കട്ടിയുള്ള പേജുകൾ, ചീഞ്ഞ ചട്ട,
വായിക്കാത്ത വാക്കുകൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞത്.
ഇപ്പോൾ?
അത് വെറും നിഴൽ.
നിങ്ങൾക്കത് കാണാനാവില്ല.
കൈകളിൽ വെറും പൊടിയാണ് ബാക്കി.
ജീർണ്ണതയുടെ ലിപി
ഓർമ്മയുണ്ടോ
കാൽതടവിപ്പോയ കൈകൾ?
അവ വാക്കുകൾ തേടി ഇപ്പോൾ
കിണറ്റിൽ കയറും കപ്പിയുമായി.
വാക്കുകൾ, കുളിരുള്ളതോ?
കിട്ടിയോ? കിട്ടണം.
ജീർണ്ണതയുടെ മണം
പശയും ദുർഗന്ധവും ചേർന്ന
ഒരു പഴയ പാഠപുസ്തകത്തിന്റെ ശ്വാസം.
വായനക്കാരുടെ മുഖം അതിലുണ്ട്, മറച്ചപോലെ.
മറഞ്ഞ ദൈവത്തിന്റെ മൂർച്ചയുള്ള ശബ്ദം പോലെ.
ഉൾക്കടലിന്റെ ആഴം പറഞ്ഞേക്കാം,
പക്ഷേ, അതിൽ മത്സ്യങ്ങളില്ല.
തിളക്കം മാത്രം.
ഒരു കരിയിലക്കുറിപ്പ് പോലെ മിണ്ടാതിരിക്കുന്നു.
മഴ വന്നാൽ മങ്ങും, കാറ്റ് വീശുമ്പോൾ പറക്കും,
ഒടുവിൽ
കൈയില്ലാത്തൊരു പാഠം.
അതൊരു തമാശയല്ലേ?
ഡാഷ്-ഡാഷ് എന്ന ശൂന്യത
പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു.
കുട്ടികൾ പോയി.
ചവറ്റുകുട്ടയിൽ പുസ്തകങ്ങൾ.
പക്ഷേ മഴക്കാലം വന്നാൽ
ആ താളുകൾ പച്ചയായി മുളയ്ക്കും.
വാക്കുകൾക്ക് ഇലപോലെ ജീവൻ.
ആർക്കുവേണ്ടി? ആരുമറിയില്ല.
ഞാനിപ്പോൾ
ഒരു ഡാഷ്-ഡാഷ് മാത്രം.
ഒരു വെളുത്ത വൃത്തം,
ശബ്ദമില്ലാത്തതും, ശ്വാസമുള്ളതും.
പാഠപുസ്തകങ്ങൾക്കിടയിൽ
കാത്തിരിക്കുന്നു
ഒരു വായനക്കാരനെ.
അവസാനപേജ്
എല്ലാ എഴുത്തുകളും അവസാനിക്കുമ്പോൾ
അത് എഴുതപ്പെടാത്തതാകുന്നു.
ചരിത്രവും നുണയും,
തുടക്കവും അവസാനവും
ഒന്നിലൊന്നു ചിതറിയ പടങ്ങൾ.
അതാണ് എന്റെ പാഠപുസ്തകം.
വായിക്കാൻ ഉദ്ദേശിച്ചില്ല.
പക്ഷേ അതിൽ ജീവൻ ഉണ്ട്
അരികിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു ചിന്ത,
ഒരു തുള്ളി മഷി,
ഒരു മിണ്ടാത്ത ഉച്ചാരണം.
“എഴുത്ത്, വായിക്കപ്പെടാതെ പോയാലും,
വായനയുടെ ശബ്ദം അതിൽ ഉറങ്ങുന്നുണ്ട്.”
