രചന : സിറാജ് എംകെഎം*
ആകാശം നക്ഷത്രങ്ങളെ
തനിച്ചാക്കിയ
അമാവാസിയിൽ
മറവി ചോർന്നൊലിക്കുന്ന
കൂരയിലിരുന്ന്
ഞാൻ നിനക്ക്
കത്തുകളയക്കുന്നു.
പ്രണയത്തിന്റെ ആകാശം
വിണ്ടുവീഴുന്ന
കനൽത്തുള്ളികൾ
ഉടലുകടന്ന്
ആത്മാവിന്റെ
അസ്ഥി തിരയുന്നു.
പറയാതെവെച്ച വാക്കുകൾ
ഭ്രാന്തൻകാറ്റിന്റെ
മുടിയിലൊളിച്ച്
മരുവിന്റെ മടിയിൽ
ചത്തുവീഴുന്നു.
പാതിമുറ്റിയ ചിറകകത്തി
ഭൂതകാലത്തേക്ക്
പിടഞ്ഞുവീഴുന്ന
ഈയലുകളെ
മനസ്സ് പ്രസവിക്കുന്നു.
ഓരോ കൂടിക്കാഴ്ചയിലും
ശ്വാസംമുട്ടി മരിച്ച
ഓർമ്മയുടെ ജഡം
ഖബറിലിറക്കി വെച്ച്‌
രാത്രിമഴയിൽ പൊള്ളി
ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നടക്കുന്നു.
സ്വപ്നങ്ങളെ
മിഴിനീരിലൊഴുക്കിവിട്ട്
ആത്മരതിയുടെ
നഖക്ഷതങ്ങളിൽ
വിരലുകൾ
വീണമീട്ടുന്നു.
കനൽപക്ഷികൾ
വാക്കിന്റെ തൊണ്ടപൊട്ടിച്ച്
കടല് വറ്റിച്ച്
കാലന്റെ ദൂതന്
മറുപാട്ട് പാടുന്നു.
ആത്മാവിനൊരു നിഴൽ
കൂട്ട് പോവുന്നു…
