രചന : അനിൽ മാത്യു ✍️ രാത്രിയുടെനെറ്റിയിൽനക്ഷത്രങ്ങൾപൊട്ടിക്കിടക്കുന്നു,എന്റെകണ്ണുകൾക്കുള്ളിലെഅനാഥമായസ്വപ്നങ്ങൾ പോലെ.പാതിരാത്രി കാറ്റിൽകരച്ചിലുകളുടെമണവാട്ടികൾചിരികളിൽകുടുങ്ങിക്കിടക്കുന്നു.അവിടെയൊരിടത്ത്എന്റെ പേരിന്റെഅക്ഷരങ്ങൾതണുത്തമണൽമേടുകളിൽവേരുറപ്പില്ലാതെതളർന്നുപോകുന്നു.ഒരു മൗനഗീതം പോലെകാലം എന്റെ ചുറ്റുംനടന്ന് പോകുന്നു.അത് നോവിനെ കയറ്റി,ആശകളെ ഇറക്കി,വിധിയെ ചുമന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.വാക്കുകളെ വിഴുങ്ങിഎന്റെ ആത്മാവ്ഒരു തെളിഞ്ഞതടാകമായി തീരുന്നു.അതിന്റെ അടിത്തട്ടിൽഒഴുകുന്നത് —മറക്കപ്പെട്ട മുഖങ്ങൾ,വിരിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്തസ്വപ്നങ്ങൾ,കരളിൽ കുടുങ്ങിയവിളികൾ..കാലമേ..നിന്റെ ഇരുമ്പ്ചിറകുകൾആകാശത്ത്പടർത്തുമ്പോൾഞങ്ങൾ കാറ്റുപോലെ പറക്കുമോ,അല്ലെങ്കിൽവേരുകൾ…