🌼കണിക്കൊന്ന പൂവുകൾ കഥ പറയുമ്പോൾ…🌼

രചന : സുനി ഷാജി✍

പുലരിയുടെ തണുപ്പും ചിറകിലേറ്റിയെത്തിയ കിഴക്കൻകാറ്റിൽ ഞെട്ടറ്റു വീഴുന്ന കണിക്കൊന്ന പൂവുകൾ.
മുറ്റവും തൊടിയും മഞ്ഞ കമ്പളം പുതച്ചത് പോലെ കിടക്കുകയാണ്.ഉമ്മറപ്പടിമേൽ ഇരുന്ന് എത്ര കണ്ടാലും മതിവരാത്ത പ്രകൃതിയുടെ ആ സൗന്ദര്യത്തിലേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരിക്കുകയാണ് നരേന്ദ്രൻ.
“ആഹാ….ഇവിടെ വന്ന് ഇരിക്കുകയായിരുന്നോ..? ” ആവിപറക്കുന്ന ചായക്കപ്പ് ഭർത്താവിന്റെ നേരെ നീട്ടി കൊണ്ടായിരുന്നു രേവതിയുടെ ചോദ്യം.
“ആ പത്രക്കാരൻ എന്നും വരാറുള്ള സമയം കഴിഞ്ഞല്ലോ രേവതി…അവനെയും നോക്കി കുറേ നേരമായി ഞാനിവിടെയിരിക്കുന്നു.” അയാളുടെ സ്വരത്തിലെ അക്ഷമ തിരിച്ചറിഞ്ഞതു കൊണ്ടായിരുന്നു രേവതി പറഞ്ഞത്.
“അവനൊരു പാവമല്ലേ ഏട്ടാ…ഇത്തിരി വൈകീന്നും പറഞ്ഞ് എന്തിനാ ഇങ്ങനെ മുഷിയുന്നത്,അവന് ഇതു മാത്രമല്ലല്ലോ പണി.പോരാത്തതിന് ഇന്ന് വിഷുവും കൂടിയല്ലേ…?ഇങ്ങനെ വീട്ടുകാർക്കു വേണ്ടി പെടാപാട് പെടുന്നൊരു കൊച്ചൻ…”
രേവതിക്ക് ഉത്തരം കൊടുക്കാതെ ചായയും ഊതി കുടിച്ചുകൊണ്ട് നരേന്ദ്രൻ വീണ്ടും റോഡിലേയ്ക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു.
“ഇഡ്ഡലി അടുപ്പത്തിരിക്കുണു ഞാൻ അകത്തേക്ക് പോവുകയാണ്” അതും പറഞ്ഞ് രേവതി നടന്നു മറഞ്ഞപ്പോൾ അയാളുടെ നോട്ടം വീണ്ടും കണിക്കൊന്നയിൽ ഉടക്കി. നിറയെ പൂത്തുലഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന കണിക്കൊന്ന കാണുന്നത് തന്നെ കണ്ണിനൊരു കുളിർമയാണ്. ചായക്കപ്പ് ഉമ്മറപ്പടിയിൽ വെച്ച് അയാൾ മെല്ലെ നടന്ന് കണിക്കൊന്നയുടെ ചുവട്ടിലെത്തി. പുതിയ വീട് പണിതപ്പോൾ നരേന്ദ്രന്റെ ആഗ്രഹപ്രകാരം നട്ട കണിക്കൊന്നയാണ്…
നരവീണ അയാളുടെ മുടിയിഴകളെ തഴുകി കൊണ്ട് കണിക്കൊന്ന പൂവുകൾ താഴേക്ക് ഉതിർന്നു വീഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു. താഴ്ന്നു നിന്നയൊരു കൊമ്പിലെ പൂക്കുലയിൽ തലോടി നിൽക്കുമ്പോൾ….മഞ്ഞ പുതച്ച, പച്ചപ്പട്ടുടുത്ത ഒരു ഉൾനാടൻ ഗ്രാമത്തിലെ പന്ത്രണ്ട് വയസ്സുകാരൻ ആവുകയായിരുന്നു നരേന്ദ്രനപ്പോൾ.
ആ ഗ്രാമത്തിനെ വെള്ളിയരഞ്ഞാണം അണിയിച്ചത് പോലെ ഒഴുകുന്നചാലിയാറിന്റെ
വടക്കുമാറി അഴീക്കോട്ടുള്ള മൊഴിരാമൻകടവ്.
ആ കടവിനോട് ചേർന്നുള്ള മൺപാത കഴിഞ്ഞാൽ കൂൺ മുളച്ചത് പോലെ ഓലമേഞ്ഞ കുറെ മൺകുടിലുകൾ. ആ മൺകുടിൽ ഒന്നിന്റെ മുറ്റത്ത് അവൻ നിൽക്കുകയാണ്….പഴയ പന്ത്രണ്ട് വയസ്സുകാരൻ നരേന്ദ്രൻ.അവനോടൊപ്പം,
ആ ഓലക്കുടിലിനുമുണ്ട് പറയാനേറെ കഥകൾ …
പറക്കമുറ്റാത്ത അഞ്ച് മക്കളെയും സമ്മാനിച്ചു അന്ധകാരത്തിന്റെ അജ്ഞാതമായ ലോകത്തേക്ക് നടന്നു മറഞ്ഞ ഭർത്താവ് ഗോപാലന്റെ ഓർമ്മയിൽ ജീവിക്കുന്ന കല്യാണി എന്ന അമ്മയുടെ അതിജീവനത്തിന്റെ കഥ.ഹൃദ്രോഗിയായ അച്ഛൻ മരിക്കുമ്പോൾ നരേന്ദ്രന് ഒന്നര വയസ്സായിരുന്നു പ്രായം. വീട്ടുവേല ചെയ്‌തും കൂലിപ്പണിയെടുത്തും കല്യാണിയമ്മ മക്കളെ വളർത്തി.
ഉറക്കം വരാത്ത രാത്രികളിൽ അമ്മയുടെ നെടുവീർപ്പുകൾക്ക് കൂട്ടിരുന്ന കുഞ്ഞു നരേന്ദ്രന്റ മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞതൊന്നും മാഞ്ഞിരുന്നില്ല ഈ നിമിഷം വരെയും . കുരുന്നു മനസിൽ കണ്ട ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ ഹൃദയം മുറിക്കുന്ന അനുഭവങ്ങൾ കൊണ്ടാവാം കഷ്ടപ്പാടുകൾ നിറഞ്ഞ ബാല്യകാലത്തിലെ ഓണവും വിഷുവും ഒന്നും ഓർക്കുവാൻ നരേന്ദ്രൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല …
എങ്കിലും, മരണം വരെയും തന്റെ മനസ്സിൽ മായാതെ പതിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന വേദനിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ഓർമ്മ ചിത്രമാണ് പന്ത്രണ്ടാം വയസ്സിലെ വിഷു …
വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം ഇപ്പോഴും ചെവിയിൽ മുഴങ്ങുന്നു അമ്മയുടെ ശാസന…
“നിന്നോട് ഇന്ന് തറവാട്ടിൽ പോവരുത് എന്നല്ലേ ഞാൻ പറഞ്ഞത്…”
വിഭവസമൃദ്ധമായ സദ്യയും ഭർത്താവു മരണപ്പെട്ട ഇളയമ്മയുടെ കൈയ്യിൽ നിന്ന് കിട്ടുന്ന കൈ നീട്ടവും പ്രതീക്ഷിച്ച്
തറവാട്ടിലേക്ക് പോകാൻ തുനിഞ്ഞ നരേന്ദ്രനെ തടഞ്ഞ അമ്മയുടെ ശാസന…
“അതെന്താ പോയാൽ….”
എന്ന് മനസ്സിൽ ചോദിച്ചു കൊണ്ട് കൂട്ടുകാർക്ക് ഒപ്പം കളിക്കാൻ പോകുന്നു എന്ന് കള്ളം പറഞ്ഞു
അമ്മയുടെ കണ്ണു വെട്ടിച്ചു തറവാടിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടുകയായിരുന്നു നരേന്ദ്രൻ.
ആഡ്യത്ത്വത്തിന്റെ പര്യായമായ മൂത്ത അമ്മാവൻ ഉമ്മറത്ത് ചാരു കസേരയിൽ
തറവാട്ടുകാരണവരായി ഇരിപ്പുണ്ടാവും.
കല്യാണിയുടെ മക്കളോടുള്ള പുച്ഛവും,അവഗണനയും ആ മുഖത്ത് എപ്പഴുമുണ്ടാവും. പ്രമാണിമാരായ മറ്റു തറവാട്ട് അംഗങ്ങളുടെ കുത്തുവാക്കുകളും പരിഹാസവും ഭയന്നാണ് നരേന്ദ്രന്റെ സഹോദരങ്ങൾ അങ്ങോട്ട് പോകാതിരിക്കുന്നത്.
പക്ഷേ കൊച്ചു നരേന്ദ്രൻ ഇടക്ക് ഒക്കെ അവിടെ പോവാറുണ്ട്.ഒരു പന്ത്രണ്ട് വയസ്സുകാരന്റെ കാപട്യം അറിയാത്ത മനസ്സിന് തറവാട്ടിൽ നിന്നും കിട്ടുന്ന പരിഹാസങ്ങളുടെ ആഴം അറിയാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല അപ്പോൾ.
ജാതിയിൽ താഴ്ന്ന ഒരാളെ സ്നേഹിച്ചു കല്യാണം കഴിച്ചു എന്ന കാരണത്താൽ അമ്മയെ തറവാട്ടിൽ നിന്നും പടിയടച്ച് പിണ്ഡം വച്ചത് പോലെയായിരുന്നു. എങ്കിലും കല്യാണിയുടെ മക്കൾക്ക് അവിടെ കയറാൻ അനുവാദം ഉണ്ടായിരുന്നു.
നഗ്നപാദനായി പടി കടന്ന് എത്തിയപ്പോൾ തന്നെ തറവാടിനുള്ളിൽനിന്നും കുട്ടികളുടെ ആരവം കേട്ടു. വിഷു ആയത് കൊണ്ട് സ്വന്തക്കാരും ബന്ധുക്കളും എല്ലാവരും എത്തിയിട്ടുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു.കുട്ടികൾ വലിയമ്മാവന് ചുറ്റും നിന്ന് കൈനീട്ടം വാങ്ങുകയാണ്.
“ആഹാ….നരേന്ദ്രൻ എത്തിയല്ലോ, വാ…മോനെ…” ഇളയമ്മ അവനെ വാത്സല്യപൂർവ്വം വിളിച്ചു.
കടന്നൽ കുത്തിയത് പോലെയായി അമ്മാവന്റെ മുഖമെങ്കിലും എല്ലാവരും തറവാട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് പതിവുപോലെ കുത്തു വാക്കുകൾ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല അദ്ദേഹം.
കൈനീട്ടമായി കിട്ടിയ വെള്ളിനാണയം പോക്കറ്റിൽ ഭദ്രമായി വച്ചതിനു ശേഷം മറ്റു കുട്ടികൾക്കൊപ്പം അവൻ കളിച്ചു നടന്നു.
ഉച്ചക്ക് വിഭവസമൃദ്ധമായ ഊണ് കഴിക്കുമ്പോൾ വീട്ടിൽ റേഷനരിയ്ക്ക് ചുറ്റും ഇരിക്കുന്ന അമ്മയുടെയും സഹോദരങ്ങളുടെയും മുഖമാണ് അവന്റെ മുൻപിൽ തെളിഞ്ഞുവന്നത്. അമ്മയോട് കള്ളം പറഞ്ഞു വന്നതിൽ അവന്റെ കുഞ്ഞു മനസ്സ് പശ്ചാത്തപിച്ചു.
വിഷു സദ്യയുടെ കൊതിയൂറുന്ന മണം മൂക്കിലൂടെ അടിച്ചു കയറിയിട്ടും ഭക്ഷണത്തിന് സ്വാദ് തോന്നിയില്ല നരേന്ദ്രന്.
ഒക്കെയും ഉപ്പു ചുവയ്ക്കുന്നത് പോലെ… എന്തൊക്കെയോ കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി എഴുന്നേൽക്കുമ്പോൾ വലിയ അമ്മായിയുടെ പിറുപിറുക്കലുകൾ.
“അഹങ്കാരി…ഒക്കെയും കുഴച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നു… അന്നം കളയുകയോ…?അതെങ്ങനെ അട്ടയെ പിടിച്ച് മെത്തയിൽ കിടത്തിയാൽ എങ്ങനെയിരിക്കും?
അശ്രീകരം… നല്ല ദിവസം ആയോണ്ട് തിന്നാൻ ഇങ്ങു പോന്നോളും…”
വിശപ്പ് ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടല്ല തൊണ്ടയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങുന്നില്ല എന്നൊരു തേങ്ങൽ അവന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും ഉയർന്നത് ഇളയമ്മയ്ക്ക് മാത്രം കേൾക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.
ഒരു കുട്ട നിറയെ അത്യാവശ്യ സാധനങ്ങളും, ഭക്ഷണവും നിറച്ചു. ഒപ്പം അവിടുത്തെ കുട്ടികളുടെ പഴകിയ കുറെ വസ്ത്രങ്ങളും നൽകി ഇളയമ്മ അവനെ യാത്രയാക്കി.ആരും അറിയാതെ ഒരു പത്തുരൂപാ കൂടി അവന്റ പോക്കെറ്റിൽ ഇട്ടുകൊടുത്തിരുന്നു അവർ.
കുട്ട തലയിലേറ്റി സന്തോഷത്തോടെ പടികടന്നു നരേന്ദ്രൻ.പത്തുവാര നടന്നു കാണില്ല,പെട്ടെന്ന് പുറകിൽ നിന്നും ഒരു ആരവം
“ഡാ നരേന്ദ്രാ… നിൽക്കവിടെ…” “മാമൻ പറഞ്ഞു നിന്നെ ഇവിടെ പിടിച്ചുനിർത്താൻ.”
തറവാട്ടിലെ കുട്ടികളാണ്.
ചുറ്റുമുള്ള കടകളിലെയും ,വീടുകളിലെയും . ആളുകളുടെ തല അവിടേയ്ക്ക് നീണ്ടു.
കുട്ടയും തലയിൽ വച്ച് ഒരു അന്ധാളിപ്പോടെ നരേന്ദ്രനും നിന്നു. പ്രതാപിയായ അമ്മാവൻ തന്റെ വടിയും കുത്തിപിടിച്ച് നടന്നുവരുന്നു.
“ആ കുട്ട താഴെ വയ്ക്കടാ…”അമ്മാവൻ അലറി.
മറ്റു കുട്ടികൾ എല്ലാവരും കൂടി കുട്ടതാഴെവയ്ക്കാൻ അവനെ സഹായിച്ചു. കുട്ട ചരിഞ്ഞു സാധനങ്ങൾ വെളിയിലേക്ക് വീണു…
എന്താണ് സംഭവം എന്നറിയാൻ ആളുകൾ ചുറ്റും കൂടി.
“എവിടെടാ എന്റെ അറുപത് രൂപ…?”
നരേന്ദ്രന് ഒന്നും മനസിലായില്ല എങ്കിലും ആ മനസ്സ് നൊന്തു…
എല്ലാവരുടെയും മുൻപിൽ വച്ച് താൻ കള്ളനാക്കപെടുകയാണ്.
“എനിക്ക് അറിയില്ല വലിയമ്മാവാ..”
“നിനക്ക് അറിയില്ല അല്ലേ…
ഇന്നലെ ഞാൻ കടയിൽ പോയി വന്നതിന്റെ ബാക്കി അറുപത് രൂപാ മുറുക്കാൻ ചെല്ലത്തിന്റെ അടുത്ത് വച്ചിരുന്നു. ഇപ്പോൾ നോക്കുമ്പോൾ അത് കാണാൻ ഇല്ല. തറവാട്ടിലെ മറ്റാരും അത് എടുക്കില്ല.
സത്യം പറയെടാ എവിടെയാണ് നീ അത് ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നത്…?”
കലിതുള്ളി,കയ്യിലിരുന്ന വടി കൊണ്ട് കുട്ടയിലെ സാധനങ്ങളെല്ലാം കുത്തിപ്പൊക്കി
അയാൾ…
പോരാത്തതിന് നരേന്ദ്രന്റെ പിഞ്ചി കീറിയ ഷർട്ടിന്റെയും ട്രൗസറിന്റെയും പോക്കറ്റും തപ്പി.
തന്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും കിട്ടിയ പത്ത് രൂപയ്ക്ക് അമ്മാവന്റെ മുമ്പിൽ ഉത്തരം മുട്ടി നിൽക്കേണ്ടി വന്നു നരേന്ദ്രന്. കാരണം ഇളയമ്മയെ വേദനിപ്പിക്കാൻ അവൻ ഒരുക്കമല്ലായിരുന്നു.
“എവിടെടാ ബാക്കി അൻപത് രൂപ…? ഭൂമി പിളർന്നു താഴേയ്ക്ക് പോയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് നരേന്ദ്രൻ ആഗ്രഹിച്ച നിമിഷം…
ചുറ്റും നിറയുന്ന പരിഹാസ ആരവങ്ങൾ…
കള്ളൻ…
കള്ളൻ…. കുട്ടയുടെ അടുത്ത് മുട്ടുകുത്തി നിന്ന് വലിയ വായിൽ അവൻ അലറിവിളിച്ചു…
ഹൃദയം പൊട്ടിയുള്ള നിലവിളി…
അവന്റെ കരച്ചിൽ ഒടുങ്ങിയപ്പോൾ അടുത്ത് ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല ചുറ്റും ചിതറിക്കിടക്കുന്ന സാധനങ്ങൾ പെറുക്കി കുട്ടയിലേയ്ക്ക് നിറയ്ക്കുമ്പോൾ തറവാട്ടിൽ നിന്നും ചെറിയ അമ്മാവന്റെ മകൻ അനന്തൻ ഓടിവന്ന് പത്തുരൂപ കുട്ടയിലേയ്ക്ക് എറിഞ്ഞു.
“ഇത് ഇളയമ്മ തന്നതാണെന്ന് നിനക്ക് പറയാൻ മേലാരുന്നോ…? “
അവനെ ഒന്നു നോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ വിതുമ്പുക മാത്രം ചെയ്തു നരേന്ദ്രൻ.
കാഴ്ചക്കാരായ ആൾക്കാർ ദൂരെ മാറി രണ്ടുഭാഗം തിരിഞ്ഞു കള്ളനെന്നും കള്ളനല്ലായെന്നും ന്യായവാദങ്ങൾ നിരത്തി ചർച്ച തുടങ്ങികഴിഞ്ഞിരുന്നു അപ്പോൾ.
വീണ്ടും കുട്ട തലയിലേന്തി വീടണയുമ്പോൾ നരേന്ദ്രന് മറ്റൊരു മുഖമായിരുന്നു.
കരഞ്ഞുകലങ്ങിയ അവന്റ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് ആ കഥ അമ്മയിലേക്ക് പകർന്നു …
വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം വീണ്ടും കല്യാണിയമ്മ തറവാടിന് മുറ്റത്ത് കാലുകുത്തിയ ദിവസമായിരുന്നു അന്ന്.
“എന്റെ മക്കൾക്ക് അച്ഛൻ മാത്രമേ നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയിട്ടുള്ളൂ,അമ്മ ഇപ്പോഴും ജീവനോടെ ഉണ്ട്.പട്ടിണി കിടന്നു മരിക്കേണ്ടി വന്നാലും എന്റെ മക്കൾ ആരുടെയും ഒന്നും മോഷ്ട്ടിക്കില്ല. ഞാൻ ജീവനോടെ ഇരിക്കുന്ന കാലത്തോളം എന്റെ മക്കളെ ഞാൻ പട്ടിണിക്കിടില്ല.
മക്കൾക്ക് വേണ്ടി മാത്രം ജീവിക്കുന്ന ഒരു പെറ്റമ്മയുടെ നെഞ്ചു നുറുങ്ങുന്ന വാക്കുകളുടെ പ്രകമ്പനമാകാം
തറവാട്ടിൻ മുറ്റത്തു നിറയെ പൂത്തു നിന്ന കണിക്കൊന്ന ഒന്ന് ആടി ഉലഞ്ഞതും അന്ന് രാത്രി പെയ്ത മഴയിൽ ആ മരം കടപുഴകി വീണതും …!
പിന്നീട് ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കുശേഷം മഴക്കാലമെത്തിയപ്പോൾ
തുറന്ന് പിടിച്ച കാലൻ കുടയ്ക്കുള്ളിൽ നിന്നും ആ രൂപ മാമന്റെ കാൽക്കലേക്ക് തന്നെ വീണു എന്നറിഞ്ഞ ദിവസം. നരേന്ദ്രൻ തറവാട്ടു മുറ്റത്തെത്തി കാരണവരോട് ഏറ്റുമുട്ടി…
അത്രയും മുറിഞ്ഞിരുന്നു അവന്റെ മനസ്സ്.
ശരീരത്തിനേറ്റ മുറിവ് ഉണങ്ങും പക്ഷേ അങ്ങനെയല്ലല്ലോ മനസ്സിനേറ്റ മുറിവ്… അത് മരണംവരെയും ഉണങ്ങാതെ നിൽക്കും…ഇടക്കൊക്കെ തീവ്ര വേദന നൽകികൊണ്ട്..!
പിന്നീടങ്ങോട്ട് വാശിയുടെ ദിനങ്ങളായിരുന്നു.
ശരീരത്തിന്റെ ചൂടുറ്റു ഉണങ്ങുന്ന ഒറ്റ വസ്ത്രത്തിൽ നിന്നും…
സഹോദരങ്ങൾ കഴിക്കാൻ വേണ്ടി ഇഷ്ടമല്ലായെന്ന് പറഞ്ഞു മാറ്റി വയ്ക്കുന്ന ആഹാരത്തിൽ നിന്നും…
സ്നേഹവും കരുതലും നല്കി അമ്മയ്ക്ക് ഒപ്പം നരേന്ദ്രനും അധ്വാനിച്ചു.
എല്ലാവരെയും നല്ല നിലയിൽ എത്തിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതും
ആഗ്രഹിച്ചതൊക്കെ കൈപ്പിടിയിൽ ഒതുക്കാനായതും ഗുരുക്കന്മാരുടെയും മാതാപിതാക്കളുടെയും അനുഗ്രഹവും സ്വപ്രയത്നവും കൊണ്ട് മാത്രം.
“എന്താ സാറേ… വിഷു ഒക്കെയായിട്ട് മുറ്റത്തുനിന്ന് ഇത്ര ആലോചന….”
പത്രക്കാരനാണ്
“ഹ… ഹ… ഒന്നുമില്ലടോ…നിന്നെയും നോക്കി നിൽക്കുവാ…നീ മിക്കവാറും വൈകിയാണ് പത്രം ഇടുന്നത് എന്നൊരു പരാതിയുണ്ട് .ഇന്ന് എന്താടോ ഇത്രയും വൈകിയത്..? “
അവന്റ മുഖം വിളറി.
“അത്…സാറേ വിഷു ആയാലും ഓണം ആയാലും…പാവങ്ങൾക്ക്
പണിയെടുത്തല്ലേ പറ്റൂ….ഇടക്ക് വേറെ കുറച്ചു പണി കൂടി ഒക്കെ ഉണ്ടേ.. ജീവിച്ചു പോകേണ്ടേ സാറേ….”
തിരിച്ചു പോകാൻ ഒരുങ്ങുന്ന അവനെ കൈയടിച്ചു ഗേറ്റിന്റെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ചപ്പോൾ അവന്റെ മുഖം മങ്ങി.
വൈകി പത്രം ഇടുന്നത് കൊണ്ട് നാളെ മുതൽ പത്രം വേണ്ട എന്ന് പറയാനാവുമോ…?
ആ കണ്ണുകളിൽ ഒരു നിസ്സഹായത
നിറഞ്ഞു.
അവൻ അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ കയ്യിൽ ചുരുട്ടി പിടിച്ച രൂപാ വിഷു കൈനീട്ടമായി നൽകുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണിൽ തെളിഞ്ഞ പ്രകാശത്തിൽ നിറയെ കണിക്കൊന്നപൂവുകൾ കാണാൻ കഴിഞ്ഞു നരേന്ദ്രന്….
ഭൂമിദേവിയെ ചുംബിക്കാനായി ഞെട്ടറ്റു വീഴന്നുണ്ടായിരുന്നു കണിക്കൊന്നപൂവുകൾ അപ്പോഴും ആ കൊന്നമരച്ചുവട്ടിൽ.
✍️