രചന : ജീ ആർ കവിയൂർ✍️
യുഗങ്ങളിലൂടെയുള്ള കാലത്തിന്റെ മന്ത്രിപ്പുകൾ
സമയം വേട്ടയുടെ അല്ല എങ്കിൽ വേട്ടക്കാരൻ്റെ ഒരു താളമായിരുന്നു,
രാത്രിയിൽ തീ പടർന്നു,
മുകളിൽ നക്ഷത്രങ്ങൾ – മെരുക്കപ്പെടാത്തത്, വിശദീകരിക്കപ്പെടാത്തത് –
സമയം അതിജീവനമായിരുന്നു, ഓർമ്മയല്ല.
കളിമൺ ഫലകങ്ങൾ ചന്ദ്രന്റെ മാനസികാവസ്ഥകളെ പിടിച്ചുനിർത്തി,
സൂര്യകാന്തികൾ ക്ഷേത്രഭിത്തികളെ ചുംബിച്ചു,
പിരമിഡുകൾ നിത്യമായ സമയത്തെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു —
കാലം ദിവ്യമായിരുന്നു, നക്ഷത്രങ്ങളിൽ എഴുതിയിരുന്നു.
പ്രപഞ്ചകാലത്ത് അമ്പുകൾ വായുവിൽ നിർത്തി,
ധർമ്മം ആഗ്രഹവുമായി ഏറ്റുമുട്ടി,
ഹോമർ പാടി, വ്യാസൻ നെയ്തു —
കാലം വിധിയുടെയും യുദ്ധത്തിന്റെയും കഥയായി.
അദ്ദേഹം മന്ത്രിച്ചു: “ഭൂമി ചലിക്കുന്നു” —
എന്നാൽ പള്ളികൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേര് കത്തിച്ചു.
ഗലീലിയോ നക്ഷത്രങ്ങളെ കണ്ടു, പക്ഷേ ജയിലും കണ്ടു.
സോക്രട്ടീസ് കള്ളം അല്ല, വിഷം കുടിച്ചു.
ജിയോർഡാനോ ബ്രൂണോ ചാരമായി —
കാലം സത്യത്തെ ശിക്ഷിച്ചു… പക്ഷേ എന്നെന്നേക്കുമായി.
എന്നിട്ടും വൃത്താകൃതിയിലുള്ള ഭൂമി കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
കാലം കാത്തിരുന്നു — സത്യം എപ്പോഴും തിരിച്ചുവരുന്നു.
ആസ്ട്രോലാബുകൾ നക്ഷത്രങ്ങളെ അളന്നു,
ജാതി-മതഭേദങ്ങൾക്കപ്പുറം വിശുദ്ധർ പാടി,
ലിയനാർഡോ പറക്കുന്ന സമയം വരച്ചു,
മെഴുകുതിരി വെളിച്ചത്തിൽ അറിവ് വിരിഞ്ഞു.
നീരാവി സമയത്തെ ഉച്ചത്തിലാക്കി,
യന്ത്രങ്ങൾ അതിന്റെ സന്ദേശവാഹകരായി,
പോക്കറ്റ് വാച്ചുകൾ കൈത്തണ്ടയെ ഭരിച്ചു —
ജീവിതം ടിക്ക്-ടിക്ക് പിന്തുടർന്നു.
യുദ്ധങ്ങൾ വർഷങ്ങളെ മുഴുവൻ വിഴുങ്ങി,
ഗാന്ധി നിശബ്ദതയിൽ സമയത്തോടൊപ്പം നടന്നു,
ഹിരോഷിമ ഗ്രഹത്തെ നിർത്തി,
ചന്ദ്രനിലെ ഒരു കാൽപ്പാട് പറഞ്ഞു:
“നമ്മൾ ഇപ്പോഴും സമയം ഉപയോഗിക്കാൻ പഠിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.”
സ്ലാഷ് സ്‌ക്രീനുകളിൽ സമയം ചുരുളുന്നു,
നമ്മൾ മറക്കുന്നത് നിർമ്മിത ബുദ്ധിയാലേ എഴുതുന്നു,
ബാല്യം മേഘങ്ങളിൽ പിന്നിട്ടിരിക്കുന്നു,
നമ്മൾ സമയത്തെ പിന്തുടരുന്നു, പക്ഷേ നമുക്ക് അത് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ടോ?
നമ്മൾ യന്ത്രങ്ങളോട് ചോദിക്കുന്നു: “സമയം എന്താണ്?”
അവർ ഉത്തരം നൽകുന്നു, പക്ഷേ ആശ്ചര്യപ്പെടുന്നില്ല.
കാലം നമ്മെക്കാൾ പോലും ജീവിച്ചിരിക്കാം,
നമ്മൾ അതിന് അർത്ഥം നൽകുന്നില്ലെങ്കിൽ.
സത്യം ഒരു മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ നിശബ്ദമാക്കപ്പെട്ടേക്കാം,
പക്ഷേ സമയം അത് എന്നെന്നേക്കുമായി ഓർക്കുന്നു.
ക്ലോക്കുകൾ പൊട്ടുന്നു, ചുരുളുകൾ കത്തുന്നു —
എന്നാൽ സമയം… എപ്പോഴും മനസ്സിലാക്കാൻ കാത്തിരിക്കുന്നു.