രചന : വൈഗ ക്രിസ്റ്റി✍
ഈയിടെയായി ,
ഞാനുറങ്ങാൻ കിടക്കുമ്പോഴെല്ലാം
ആ രണ്ടു പൂച്ചകളെ കാണാറുണ്ട്
വൃത്തികെട്ട , ചാരനിറത്തിലൊരെണ്ണം .
അതിൻ്റെ മോന്ത
ഏറുകൊണ്ട് ചതഞ്ഞു വീർത്തിരിക്കും
രണ്ടാമത്തേത് ,
ചെവികൾ മാത്രം കറുത്ത
ഒരു വെള്ളപ്പൂച്ച
രണ്ടു പൂച്ചകളും എന്നെ
കണ്ണിമയ്ക്കാതെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കും .
എല്ലാ ദിവസവും ,
എനിക്ക് പേരറിയാത്ത
അല്ലെങ്കിൽ പേരില്ലാത്ത
ഒരു ചിത്രകാരൻ
വെളുത്ത പൂച്ചയെ എടുത്ത് ,
വരച്ചു പൂർത്തിയാക്കാത്ത ,
പൂച്ചകളുടെ വിരുന്ന്
എന്ന ചിത്രത്തിലേക്ക് വയ്ക്കും
പോകുന്ന വഴിയ്ക്കും ,
പിന്നെ ചിത്രത്തിലിരുന്നും
ആ പൂച്ചയെന്നെ ദയനീയമായി നോക്കും
കൈകാലുകൾ മരവിച്ച്
തടയുവാനാവാതെ
ഞാനെൻ്റെ കിടക്കയിൽ
നിസ്സഹായയായി കിടക്കും
രണ്ടാമത്തെ പൂച്ച
തൻ്റെ വൃത്തികെട്ട ചാരനിറത്തിൽ
വളഞ്ഞിരുന്ന് നക്കിത്തോർത്തുകയും
ഒളികണ്ണിട്ട് ,
എന്നെ നോക്കുകയും ചെയ്യും
എന്നിട്ട് ,
ഒറ്റച്ചാട്ടത്തിന് എൻ്റെ ഉറക്കത്തിലേയ്ക്ക്
കയറി വരും
എൻ്റെ സമാധാനപരമായ ഉറക്കത്തെ പിടിച്ചുവലിച്ച്
അസ്വസ്ഥമാക്കും
തള്ളിയിറക്കിയാലും പോകാതെ
അതെൻ്റെ ഉറക്കത്തിൽ
ഉരുമ്മുകയും കുറുകുകയും ചെയ്യും
ഞങ്ങളുടെ ഒന്നിച്ചുള്ള യാത്രയായി
എൻ്റെ ഉറക്കം
രൂപാന്തരപ്പെടും
എന്നും
എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട്
പൂച്ചകളുടെ വിരുന്ന്
എന്ന ചിത്രത്തിലേക്ക്
എൻ്റെ ഉറക്കവും
ഏറുകൊണ്ട പൂച്ചയും
ചെന്നു കയറും
അവിടെ ,
കറുത്ത ചെവിയുള്ള
വെളുത്ത പൂച്ച
ഒരു കയറിൽ തൂങ്ങിക്കിടക്കും
ഒരു തീൻമേശയ്ക്ക് ചുറ്റുമിരുന്ന
പൂച്ചകളെല്ലാം ,
ചിതറിച്ചത്തു കിടക്കും
കത്തിക്കരിഞ്ഞും
വിഷംതീണ്ടിയുമങ്ങനെ …
ചിത്രകാരൻ അപ്പോഴേയ്ക്കും
എനിക്കു മാത്രം വെളിപ്പെട്ട് ,
ഒളിവിലിരുന്ന്
ഒരു ചിലന്തിവലയുടെ ചിത്രം
പൂർത്തിയാക്കുകയാവും
ഇത്രയും ,
നടന്ന് വലയുമ്പോഴേയ്ക്കും
ഏറുകൊണ്ട പൂച്ച ,
ഞാനാണാ പൂച്ചകളെയെല്ലാം
കൊലയ്ക്ക് കൊടുത്തതെന്ന പോലെ ,
എന്നെ ഭീഷണമായി നോക്കുകയും,
എൻ്റെ ഉറക്കത്തിൽ നിന്നിറങ്ങിപ്പോകുകയും ,
ഞാനുണരുകയും ചെയ്യും.
ഞാനെന്തു ചെയ്യണമായിരുന്നു
പൂച്ചകൾ വിരുന്നിനുള്ളവയാണല്ലോ
