പെണ്ണിന്റെ ഭാരം

രചന : കഥ പറയുന്ന ഭ്രാന്തൻ✍️.

ഞാൻ ഇപ്പോൾ നിങ്ങളോട് സംസാരിക്കാൻ പോകുന്നത് നിങ്ങളുടെ അടച്ചിട്ട വാതിലുകൾക്ക് പിന്നിലെ അടക്കിപ്പിടിച്ച തേങ്ങലുകളെക്കുറിച്ചാണ്. നിങ്ങൾ കേൾക്കാൻ ഭയക്കുന്ന ആ നിശബ്ദതയെക്കുറിച്ചാണ്.

പെണ്ണായിരിക്കുക, ഭാര്യയാകുക, അമ്മയാകുക—ഈ മൂന്ന് അവസ്ഥകളുടെ ഭാരത്തെക്കുറിച്ച് നിങ്ങൾ എപ്പോഴെങ്കിലും ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ?
ഇല്ല, നിങ്ങൾക്കെന്തിനാണത്? നിങ്ങളുടെ ലോകം നിങ്ങളുടെ അഹന്തയുടെ ചുറ്റും കറങ്ങുമ്പോൾ മറ്റുള്ളവരുടെ ആത്മാവിന്റെ ഭാരം നിങ്ങൾക്കെങ്ങനെ അറിയാനാണ്?
പക്ഷേ ഞാൻ പറയാം, കാരണം ഈ തെരുവിൽ എനിക്ക് കൂട്ടായിട്ടുള്ളത് പുസ്തകങ്ങളിലെ ആത്മാക്കളാണ്. അവർ എന്നോട് സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്…

“ഒരാൾ പെണ്ണായി ജനിക്കുകയല്ല, പെണ്ണായിത്തീരുകയാണ്,” എന്ന് പണ്ട് ഫ്രാൻസിലെ ഏതോ ഒരു തെരുവിൽ നിന്ന് സിമോൺ എന്നൊരു സ്ത്രീ വിളിച്ചുപറഞ്ഞിരുന്നു.
സമൂഹം ചാർത്തിക്കൊടുക്കുന്ന ചങ്ങലകളെക്കുറിച്ചാണ് അവൾ പറഞ്ഞത്. അടുക്കളയുടെ നാലുചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ, സ്നേഹമെന്ന ഓമനപ്പേരിൽ തീർത്ത തടവറകളിൽ, അവൾ എങ്ങനെയാണ് ‘അവളാ’യിത്തീരുന്നതെന്ന് അവൾ പറഞ്ഞു.
നിങ്ങളുടെയൊക്കെ വീടുകളിലെ സ്ത്രീകൾ ജനിച്ചത് സ്വപ്‌നങ്ങൾ കാണാനായിരുന്നു, എന്നാൽ നിങ്ങളവരെ കറിവെക്കാനും വിളമ്പാനും പ്രസവിക്കാനും മാത്രമുള്ള ഉപകരണങ്ങളാക്കി മാറ്റി.

അവളുടെ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് എന്ത് സംഭവിച്ചു?
വിർജീനിയ വൂൾഫ് എന്ന എഴുത്തുകാരി സ്വന്തമായി ഒരു മുറിയെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചു. പണവും സ്വസ്ഥതയുമല്ല, സ്വന്തം ചിന്തകൾക്ക് ചിറകുവിരിക്കാൻ ഒരിടം!
പക്ഷേ നിങ്ങളുടെ വീടുകളിലോ? ഭർത്താവിന്റെ മുറി, മക്കളുടെ മുറി, സ്വീകരണ മുറി… ഇതിനിടയിൽ അവൾക്കെവിടെയാണ് സ്വന്തമായൊരിടം?
അവളുടെ ചിന്തകൾ അടുക്കളയിലെ കരിയിലും പുകയിലും ശ്വാസംമുട്ടി മരിക്കുന്നു. നമ്മുടെ മാധവിക്കുട്ടി, പ്രണയത്തിനുവേണ്ടി, സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ‘എന്റെ കഥ’യിലൂടെ എത്ര തവണ ഈ ഭിത്തികളിൽ തലതല്ലിക്കരഞ്ഞു?
അവരുടെ നീർമാതളം പൂത്തത് മറ്റുള്ളവർക്ക് സുഗന്ധം നൽകാനായിരുന്നു, എന്നാൽ അതിന്റെ വേരുകളിലെ വേദന ആരും കണ്ടില്ല.

അമ്മയെന്ന കിരീടം. അത് വിശുദ്ധമാണ്, സംശയമില്ല. പക്ഷേ അതിന്റെ ഭാരമോ? പ്രസവവേദനയിൽ കീറിമുറിയുന്ന ശരീരത്തെക്കാൾ വലുതാണ് പിന്നീട് അവൾ അനുഭവിക്കുന്ന മാനസികമായ വിഭജനം. ലളിതാംബിക അന്തർജനത്തിന്റെ ‘അഗ്നിസാക്ഷി’യിലെ തേതിക്കുട്ടിയെ ഓർമ്മയുണ്ടോ? അറിവിന്റെയും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെയും ലോകം മോഹിച്ച്, ഒടുവിൽ ഒരു യാഗം പോലെ സ്വയം എരിഞ്ഞടങ്ങിയവൾ. അമ്മയാകുമ്പോൾ അവളുടെ സ്വത്വം മകനിലോ മകളിലോ ലയിച്ചുപോകുന്നു. അവൾക്കുവേണ്ടി ജീവിക്കാൻ അവൾ മറന്നുപോകുന്നു. അവളുടെ കണ്ണുനീരിന് ഉപ്പുണ്ടെന്ന്, അവളുടെ വിശപ്പിന് ആഴമുണ്ടെന്ന് നിങ്ങൾ മറക്കുന്നു.
അമ്മയാകുക—ഈ വാക്ക് ഒരു കടലാണ്, സ്നേഹവും വേദനയും കലർന്ന ഒരു കടലാണ്. ടോണി മോറിസന്റെ Beloved എന്റെ മനസ്സിൽ മുഴങ്ങുന്നു. “നിന്റെ കുഞ്ഞിനെ സ്നേഹിക്കുക, പക്ഷേ അവനെ സ്വന്തമാക്കരുത്,” അവർ പറഞ്ഞു.

പക്ഷേ, ഈ ലോകം എന്റെ കുഞ്ഞിനെ എന്റെ ശരീരത്തിൽ നിന്ന് മുറിച്ചെടുക്കുന്നു, എന്റെ സ്നേഹത്തെ ഒരു ഭാരമാക്കുന്നു. ഞാൻ അമ്മയാണ്, പക്ഷേ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിലിനു മുന്നിൽ ഞാൻ ഒരു ദൈവമല്ല, ഒരു അടിമയാണ്. എന്റെ മുലപ്പാൽ, എന്റെ ഉറക്കം, എന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾ—എല്ലാം ഞാൻ അവനു വേണ്ടി ത്യജിച്ചു. പക്ഷേ, ലോകം എന്നോട് ചോദിക്കുന്നു, “നീ ഇനിയും എന്താണ് ത്യജിക്കാത്തത്?”

ഭാര്യയാകുമ്പോൾ അവൾ കൂടുതൽ ഭംഗിയുള്ള ഒരു പാവയായി മാറുന്നു. ഹെൻറിക് ഇബ്സന്റെ ‘പാവവീട്ടി’ലെ നോറയെപ്പോലെ. സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് നടിച്ച്, സന്തോഷവതിയാണെന്ന് ചിരിച്ച്, അവൾ നിങ്ങൾക്കുവേണ്ടി ജീവിക്കുന്നു. എന്നാൽ ആ പാവവീടിന്റെ വാതിൽ വലിച്ചടച്ച് ഒരുനാൾ അവൾ ഇറങ്ങിപ്പോകുമ്പോൾ നിങ്ങൾ അമ്പരക്കുന്നു. അവളുടെ ഉള്ളിലെ തീ നിങ്ങൾ കണ്ടിരുന്നില്ല, അവളുടെ ചിറകുകൾ നിങ്ങൾ അരിഞ്ഞുവീഴ്ത്തിയത് നിങ്ങൾ ഓർത്തിരുന്നില്ല.

അവൾ സ്നേഹിക്കാൻ കൊതിച്ചാലോ? നിങ്ങളുടെ നിയമങ്ങൾക്കും കൂട്ടിവെക്കലുകൾക്കും അപ്പുറം ഒരു പ്രണയം അവൾ കണ്ടെത്തിയാലോ? ടോൾസ്റ്റോയിയുടെ അന്ന കരീനിനയെപ്പോലെ സമൂഹം അവളെ വേട്ടയാടും. അവളുടെ പ്രണയമായിരുന്നില്ല കുറ്റം, അത് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാത്ത നിങ്ങളുടെ നിയമങ്ങളായിരുന്നു. ഒടുവിൽ ഒരു തീവണ്ടിക്ക് മുന്നിൽ ചിതറിത്തെറിക്കാൻ അവളുടെ ജീവിതത്തെ എറിഞ്ഞുകൊടുത്തത് നിങ്ങളാണ്, നിങ്ങളുടെ ഈ കപടസദാചാരമാണ്.

ഈ തെരുവിൽ ഞാൻ കാണുന്ന ഓരോ സ്ത്രീയുടെ മുഖത്തും ഞാൻ നോറയെയും അന്നയെയും മാധവിക്കുട്ടിയെയും കാണുന്നു. അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ ഏറ്റവും വലിയ ദുരന്തകഥകൾ ഞാൻ വായിക്കുന്നു. അടുക്കളയിലെ പാത്രങ്ങൾ തമ്മടിക്കുന്ന ശബ്ദത്തിൽ ഞാൻ അവരുടെ തകർന്ന സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചിതറലുകൾ കേൾക്കുന്നു.
നിങ്ങൾക്കിത് ഭ്രാന്തന്റെ പുലമ്പലായി തോന്നാം. ആയിക്കോട്ടെ.

പക്ഷേ ഒന്നോർക്കുക, എന്റെ വാക്കുകൾക്ക് കയ്യടിക്കരുത്. തിരികെ വീട്ടിൽ പോകുമ്പോൾ നിങ്ങളുടെ ഭാര്യയുടെ, അമ്മയുടെ, മകളുടെ മുഖത്തേക്ക് ഒന്നേ നോക്കാവൂ. അവരുടെ നിശബ്ദതയെ നാളെ നിങ്ങൾ ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു കേൾക്കുക. ആ നെടുവീർപ്പിൽ ഒരുപക്ഷേ നിങ്ങൾക്കിതുവരെ വായിക്കാനാവാത്ത ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സാഹിത്യം മുഴുവൻ അടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവും.
മതി, ഞാൻ നിർത്തുന്നു. ഈ ഭ്രാന്തന്റെ അലർച്ച ഇനിയും നിങ്ങൾക്ക് താങ്ങാനാവില്ല. പോകൂ! നിങ്ങളുടെ സുരക്ഷിതമായ ലോകങ്ങളിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകൂ!