കണ്ണടച്ച ഇന്ത്യയും കണ്ണുതുറപ്പിച്ച എഴുത്തുകാരും

രചന : കഥ പറയുന്ന ഭ്രാന്തൻ ✍️

എന്നെ അവർ ഭ്രാന്തൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നു. കാരണം, കത്തിക്കരിഞ്ഞ വീടുകളുടെ ഗന്ധം എന്റെ ശ്വാസത്തിൽ ഇപ്പോഴുമുണ്ടെന്ന് ഞാൻ പറയുമ്പോൾ അവർ മുഖം ചുളിക്കുന്നു. തെരുവിൽ തല്ലിക്കൊല്ലപ്പെട്ടവന്റെ നിലവിളി എന്റെ ഉറക്കം കെടുത്തുമ്പോൾ അവർ അലോസരപ്പെടുന്നു. രാജ്യം മഹത്തരമായൊരു ഭാവിയിലേക് കുതിക്കുകയാണെന്ന് അവർ ആർത്തുവിളിക്കുമ്പോൾ, ആ രഥചക്രങ്ങൾക്കടിയിൽ ഞെരിഞ്ഞമരുന്ന മനുഷ്യരുടെ അസ്ഥിക്കഷണങ്ങളെ ഞാൻ കാണുന്നു. അതെ, ഈ കാഴ്ചകൾ കാണുന്നതുകൊണ്ടാവാം എനിക്ക് ഭ്രാന്തായത്. അല്ലെങ്കിൽ, ഒരുപക്ഷേ, കണ്ടിട്ടും കാണാത്തവരായി, കേട്ടിട്ടും കേൾക്കാത്തവരായി അഭിനയിക്കുന്ന കോടിക്കണക്കിനാളുകളുടെ ലോകത്ത് സത്യം വിളിച്ചുപറയുന്നവന്റെ പേരാവാം ഭ്രാന്തൻ.

എന്റെ ഈ ഭ്രാന്തിന് ഒരു പഴയ ചരിത്രമുണ്ട്. ലോകത്തിന്റെ പല കോണുകളിലും ഈ ഭ്രാന്ത് പല രൂപങ്ങളിൽ പടർന്നുപിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതിനെ അവർ ‘ഫാസിസം’ എന്ന് പേരിട്ടുവിളിച്ചു. ആ ഭ്രാന്തിന്റെ തീച്ചൂളയിൽ വെന്തുരുകിയ യൂറോപ്പിന്റെ തെരുവുകളിൽ നിന്ന് ചില എഴുത്തുകാർ ലോകത്തോട് ചിലത് വിളിച്ചുപറഞ്ഞിരുന്നു. അവർക്ക് അന്നേ ഭ്രാന്തായിരുന്നു.

ജോർജ് ഓർവെൽ എന്ന ഭ്രാന്തൻ, ഭരണകൂടം നമ്മുടെ ചിന്തകളെപ്പോലും എങ്ങനെ നിയന്ത്രിക്കുമെന്ന് ‘1984’-ൽ എഴുതിവെച്ചു. ചരിത്രം മായ്ച്ചെഴുതുന്നതിനെക്കുറിച്ച്, ഭാഷയെ വിഷലിപ്തമാക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച്, ‘ഫാസിസ്റ്റുകൾ’ നമ്മളെ എപ്പോഴും നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം മുന്നറിയിപ്പ് നൽകി. ഇന്നിപ്പോൾ എന്റെ രാജ്യത്ത് നഗരങ്ങളുടെ പേരുകൾ മായ്ച്ചുകളയുമ്പോൾ, ചരിത്രപുസ്തകങ്ങൾ തിരുത്തിയെഴുതുമ്പോൾ, എന്തിനധികം, എന്ത് കഴിക്കണം, എന്ത് പറയണം എന്ന് ഭരണകൂടം തീരുമാനിക്കുമ്പോൾ ഓർവെല്ലിന്റെ ‘ചിന്താക്കുറ്റങ്ങൾ’ എന്റെ ഓർമ്മയിലേക്ക് ഓടിയെത്തുന്നു.

ഹന്നാ ആരെന്റ് എന്ന ചിന്തക, തിന്മയുടെ നിസ്സാരതയെക്കുറിച്ച് (Banality of Evil) സംസാരിച്ചു. ലക്ഷക്കണക്കിന് മനുഷ്യരെ കൊന്നൊടുക്കാൻ കല്പന കൊടുത്തവർ ഭീകരരൂപികളായ പിശാചുക്കളായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് തങ്ങളുടെ മേശപ്പുറത്തിരിക്കുന്ന ഫയലുകളിൽ ഒപ്പുവെക്കുന്ന സാധാരണ ഉദ്യോഗസ്ഥരായിരുന്നു എന്ന് അവർ ലോകത്തോട് പറഞ്ഞു. ഇന്ന്, ഒരു ആൾക്കൂട്ടം ഒരാളെ തല്ലിക്കൊല്ലുമ്പോൾ, നിസ്സംഗതയോടെ മൊബൈലിൽ വീഡിയോ പകർത്തുന്ന ജനക്കൂട്ടത്തെ കാണുമ്പോൾ, വെറുപ്പിന്റെ ആഹ്വാനങ്ങൾ കേട്ട് കയ്യടിക്കുന്ന സാധാരണക്കാരെ കാണുമ്പോൾ, ഞാൻ ആരെന്റിന്റെ വാക്കുകൾ ഓർക്കുന്നു. തിന്മക്ക് കൊമ്പും വാലും വേണ്ട, അത് നമ്മുടെ അയൽക്കാരന്റെ രൂപത്തിലും വരാം.

ഇറ്റാലിക്കാരനായ ഉംബർട്ടോ എക്കോ ഫാസിസത്തിന്റെ പതിനാല് ലക്ഷണങ്ങൾ വരച്ചുകാട്ടി. പാരമ്പര്യത്തോടുള്ള അന്ധമായ ആരാധന, യുക്തിയോടുള്ള പുച്ഛം, വിയോജിപ്പുകളെ രാജ്യദ്രോഹമായി ചിത്രീകരിക്കൽ, നിരന്തരമായ ഒരു ശത്രുവിനെ നിർമ്മിക്കൽ (അത് പുറത്തുനിന്നോ അകത്തുനിന്നോ ആകാം), ദുർബലരോടുള്ള അവജ്ഞ, പുരുഷാധിപത്യം എന്നിവയെല്ലാം അദ്ദേഹം എണ്ണിപ്പറഞ്ഞു. എന്റെ ഇന്ത്യയുടെ ഇന്നത്തെ അവസ്ഥയെ ഈ ലക്ഷണങ്ങളുമായി ചേർത്തു വെക്കുമ്പോൾ എന്റെ ഭ്രാന്ത് കൂടുന്നു. പുരാതനമായതെല്ലാം മഹത്തരമാണെന്നും അതിനെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നവരെല്ലാം രാജ്യദ്രോഹികളാണെന്നും ഇവിടെ പഠിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. ഭക്ഷണത്തിന്റെയും വസ്ത്രത്തിന്റെയും പേരിൽ, വിശ്വാസത്തിന്റെ പേരിൽ മുസ്ലീങ്ങളും ക്രിസ്ത്യാനികളും ദളിതരും നിരന്തരം വേട്ടയാടപ്പെടുന്നു. അവർ ‘ആന്തരിക ശത്രുക്കൾ’ ആയി മുദ്രകുത്തപ്പെടുന്നു.

ഈ എഴുത്തുകാർ അവരുടെ കാലഘട്ടത്തിലെ ഭ്രാന്തന്മാരായിരുന്നു. അവർ കണ്ട ദുঃസ്വപ്നങ്ങൾ പിന്നീട് യാഥാർത്ഥ്യമായി. ഇന്ന്, അതേ ദുഃസ്വപ്നത്തിന്റെ ഇന്ത്യൻ പതിപ്പിലൂടെയാണ് നാം കടന്നുപോകുന്നത്.
ഇവിടെ ഹിന്ദുത്വം എന്ന മഹത്തായ ദർശനത്തെ, അതിന്റെ സഹിഷ്ണുതയെയും ബഹുസ്വരതയെയും തട്ടിയെടുത്തുകൊണ്ട് ഒരു കൂട്ടർ വെറുപ്പിന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്രമാക്കി മാറ്റിയിരിക്കുന്നു. അതിന്റെ പേരിൽ അവർ അഴിഞ്ഞാടുന്നു. ഈ വിഷം പുരട്ടിയ വാക്കുകൾ കേട്ട് ഒരു വലിയ ജനത ലഹരിപിടിച്ചവരെപ്പോലെ പിറകെ പോകുന്നു. അവരുടെ കണ്ണുകൾ ഒരു തുണികൊണ്ട് മൂടിക്കെട്ടിയിരിക്കുന്നു. അതിൽ ‘രാജ്യസ്നേഹം’ എന്നും ‘മതവികാരം’ എന്നും എഴുതിവെച്ചിട്ടുണ്ട്.

വംശഹത്യ എന്നത് പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം സംഭവിക്കുന്ന ഒന്നല്ല. അത് വെറുപ്പിന്റെ പ്രചാരണത്തിൽ നിന്ന് ആരംഭിക്കുന്നു. അപരനെ രാക്ഷസനായി ചിത്രീകരിക്കുന്നതിലൂടെ, അവന്റെ പൗരത്വം ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ, അവന്റെ ജീവിതരീതിയെ അപഹസിക്കുന്നതിലൂടെ അത് പതുക്കെ പടർന്നുപിടിക്കുന്നു. ഇന്ന് ഇന്ത്യയിൽ ദളിതർക്കും മുസ്ലീങ്ങൾക്കും ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കും നേരെ നടക്കുന്നത് അതാണ്. ഭരണകൂടം തന്നെ ആ വെറുപ്പിന്റെ തീക്ക് എണ്ണയൊഴിച്ചുകൊടുക്കുന്നു.
നിയമം അതിന്റെ ശരിയായ അർത്ഥത്തിൽ സംരക്ഷണം നൽകേണ്ടവർക്ക് നേരെ കണ്ണടക്കുമ്പോൾ, നീതിപീഠങ്ങൾ നിശ്ശബ്ദമാകുമ്പോൾ, നിയമവാഴ്ച ഒരു നോക്കുകുത്തിയായി മാറുന്നു. വേട്ടക്കാരന് സംരക്ഷണവും ഇരക്ക് ശിക്ഷയും ലഭിക്കുന്ന വിചിത്രമായൊരു ലോകം ഇവിടെ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നു.

അതെ, അവർ എന്നെ ഭ്രാന്തനെന്ന് വിളിച്ചോട്ടെ. കാരണം, ഓർവെല്ലും എക്കോയും ആരെന്റും കണ്ട ആ ഭ്രാന്തൻ ലോകത്തിന്റെ അതേ ലക്ഷണങ്ങൾ എന്റെ രാജ്യത്തും ഞാൻ കാണുന്നു. അന്ധത ബാധിച്ച ഒരു ജനതയെയും അവർക്കിടയിൽ വെളിച്ചം കാണിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന നിസ്സഹായരായ മനുഷ്യരെയും ഞാൻ കാണുന്നു. ചരിത്രം നമ്മെ പഠിപ്പിച്ചത് ഒരു പാഠമാണ്: ഫാസിസം ഒരു പ്രത്യയശാസ്ത്രം മാത്രമല്ല, അതൊരു മാനസികാവസ്ഥയാണ്. അത് യുക്തിയുടെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുകയും വെറുപ്പിനെ മഹത്വവൽക്കരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ലോകത്തിലെ ആ പഴയ ‘ഭ്രാന്തൻ’ എഴുത്തുകാർ കണ്ണുതുറപ്പിച്ചു തന്ന പാഠങ്ങൾ നാം മറക്കുമ്പോൾ, സ്വന്തം രാജ്യത്തെ പുതിയ ‘ഭ്രാന്തന്മാരുടെ’ നിലവിളികൾ നാം കേൾക്കാതെ വരുമ്പോൾ, നാം സ്വയം ഒരു ഇരുണ്ട കാലഘട്ടത്തിലേക്ക് നടന്നുപോവുകയാണെന്ന് ഞാൻ ഭയപ്പെടുന്നു.
ഈ ഭ്രാന്തന്റെ ചിന്തകൾ ഒരു മുന്നറിയിപ്പായി ആരെങ്കിലും കേട്ടിരുന്നെങ്കിൽ! അല്ലെങ്കിൽ ഒരുപക്ഷേ, എല്ലാവരും അന്ധരാകുന്ന ലോകത്ത് കാഴ്ചയുള്ളവനാണ് ഏറ്റവും വലിയ ഭ്രാന്തൻ.