രചന : കഥ പറയുന്ന ഭ്രാന്തൻ✍
നിശ്ശബ്ദതയുടെ കൽഭിത്തികൾക്ക് പിന്നിൽ,
കണ്ണുകൾ മൂടി, കാതുകൾ കൊട്ടിയടച്ച്,
ഒരു നിലവിളിയും കടന്നു വരാത്ത ആഴങ്ങളിൽ,
ദൈവം മയങ്ങുന്നു, ഉണരാൻ മടിച്ച്.
ഒരുകാലത്ത്, ഈ ഭൂമിയിൽ
കണ്ണുനീർ കടലായി ഒഴുകി,
ദുരിതങ്ങൾ കൊടുങ്കാറ്റായി അലറി,
പ്രാർത്ഥനകൾ തീവ്രമായ അസ്ത്രങ്ങളായി
ആകാശത്തേക്ക് കുതിച്ചു.
പക്ഷേ, ഇന്ന്, ആ ശബ്ദങ്ങളില്ല.
നിസ്സംഗതയുടെ കറുത്ത പുതപ്പ്
എല്ലാം മൂടി.
മനുഷ്യൻ വേദനയുടെ അങ്ങേയറ്റത്തെത്തി,
നിലവിളി പോലും മറന്നു.
സകല വേദനകളും സ്വയം ഉള്ളിലൊതുക്കി,
ശൂന്യതയുടെ കയ്പ്പും മൗനത്തിന്റെ ഭാരവും
മാത്രം ശേഷിക്കുമ്പോൾ,
ദൈവം കേൾക്കാനില്ലാത്ത ദൂരങ്ങളിലേക്ക്
യാത്ര പോയിരിക്കുന്നു.
അല്ലെങ്കിൽ, ഒരുപക്ഷേ,
ദൈവം ഇവിടെത്തന്നെയുണ്ട്.
പക്ഷേ, അവന്റെ ഹൃദയം മരവിച്ചുപോയി,
നമ്മുടെ ദുരന്തങ്ങളുടെ ആവർത്തനത്തിൽ
വിറങ്ങലിച്ച്, സ്പന്ദിക്കാൻ മറന്നുപോയി.
ഇനി, ഒരു നിലവിളിയും അവനെ ഉണർത്തുന്നില്ല.
ഇനി, ഒരു പ്രാർത്ഥനയും അവനെ തേടിയെത്തുന്നില്ല.
കാരണം, നിലവിളിക്കാൻ പോലും
കഴിയാത്തത്ര ശൂന്യമാണ്
ഈ ലോകം.