രചന : കഥ പറയുന്ന ഭ്രാന്തൻ ✍
പഴയ കോട്ടകളുടെ കല്ലുകൾ പോലെ,
മനുഷ്യർ നിറങ്ങൾക്കിടയിൽ നിഴലാകുന്നു.
ചിന്തകൾ—അവ സൂര്യാസ്തമയത്തിന്റെ രക്താകൃതികൾ,
കാറ്റിന്റെ വിരലുകൾക്കിടയിൽ വിരിയുന്ന
കറുത്ത പുഷ്പങ്ങൾ, അവയുടെ വാസന
മരണത്തിന്റെ മധുരമായ പൂച്ചോട്.
ആലോചനകൾക്ക് ഒരു പഴയ മുറിയുടെ ഗ്രന്ഥശാലയുടെ
പൊടി പിടിച്ച പേജുകൾ പോലെയുള്ള ഭാരം,
അവയിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു പുരാതന ശാപങ്ങൾ—
ഒരു ഹൃദയത്തിന്റെ രഹസ്യങ്ങൾ,
മറ്റൊരു ഹൃദയത്തെ വിഴുങ്ങാൻ കാത്തിരിക്കുന്നു.
ബന്ധങ്ങൾ, അവയാണ് കെട്ടിടങ്ങളുടെ വേരുകൾ,
പക്ഷേ ഭൂകമ്പത്തിന്റെ നാട്ടിൽ നിന്ന്
ഉയർന്നുവരുന്ന വിഷബാഷ്പങ്ങൾ.
കൈകൾ കൈകളെ പിടിക്കുമ്പോൾ,
അതിനിടയിൽ സൂചി പോലെ ഒരു വേദന—
പ്രണയത്തിന്റെ കത്തുന്ന ദണ്ഡം,
മരണത്തിന്റെ തണുത്ത ചങ്ങല.
ഒരു സ്ത്രീയുടെ കണ്ണുകളിൽ മനുഷ്യൻ കാണുന്നു
നക്ഷത്രങ്ങളുടെ വീണ പാളികൾ,
അവയിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്നു അവന്റെ ചിന്തകൾ—
ഒരു പ്രേമത്തിന്റെ ഭ്രാന്തൻ ഭാഷ,
അവസാനിക്കുന്നത് കഫന്റെ കറുത്ത അക്ഷരങ്ങളിൽ
പ്രണയം, അത് ഒരു രാത്രികാലിക പൂച്ചയുടെ
മന്ത്രോപാസന—മൃദുവായി, വിഷമയമായി.
അത് മനുഷ്യരെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നു
പ്രതിഭാസങ്ങളുടെ വനത്തിലേക്ക്,
അവിടെ ചിന്തകൾ വിഷബന്ധനങ്ങൾ ആകുന്നു,
ബന്ധങ്ങൾ ഒരു ഭൂതനാട്ടിലെ നൃത്തം.
ഒരു ചുംബനത്തിന്റെ രഹസ്യത്തിൽ മറയുന്നു
മരണത്തിന്റെ നിശ്ശബ്ദമായ ചിരി—
അത് പ്രണയത്തെ കൊന്നു തീർക്കുന്നു,
പക്ഷേ അതേ പ്രണയം മരണത്തെ ജനിപ്പിക്കുന്നു.
മനുഷ്യർ, അവർക്ക് ഇടയിൽ നടക്കുന്നു
ഒരു പുരാതന ഭൂതം—അത് അവരുടെ സ്വന്തം
ചിന്തകളുടെ നിഴൽ, ബന്ധങ്ങളുടെ
കരിഞ്ഞു പോയ സ്തംഭങ്ങൾ.
ആഴത്തിൽ, ഈ ഭ്രാന്തൻ രാത്രിയോട് പറയുന്നു:
മനുഷ്യർ ചിന്തകളുടെ ഒരു കടൽ,
അതിൽ ബന്ധങ്ങൾ തിരമാലകൾ—
പ്രണയം ഒരു മിന്നൽ, മരണം അതിന്റെ
അനന്തമായ ഇരുട്ട്.
ചിന്തകൾ മരണത്തെ തോൽപ്പിക്കുന്നു,
പ്രണയം ബന്ധങ്ങളെ പുനർജനിപ്പിക്കുന്നു.
മനുഷ്യർ, അവർക്ക് അനന്തമായ ഈ
ഭ്രാന്തിന്റെ നാട്ടിൽ, ഒരു സ്വപ്നത്തിന്റെ
ശാശ്വതത്വം—ഇരുട്ടിന്റെ മധ്യത്തിൽ
ഒരു പ്രകാശത്തിന്റെ ഗാനം.
പക്ഷേ, ഈ ഇരുട്ടിലും, ഒരു വെളിച്ചം—
ഒരു പഴയ കോട്ടയുടെ താഴേക്കലെ
ഒരു ഗുരു പൂവിന്റെ രഹസ്യം: