രചന : അഷ്റഫ് കാളത്തോട് ✍
ഒരു പൊതു സ്ഥലത്ത് (public space) സംഭവിക്കുന്ന അനാചാരങ്ങളെയും അതിനെതിരെയുള്ള നിസ്സഹായതയെയും കുറിച്ചുള്ള മറ്റൊരു കവിത
ചൂടുമറഞ്ഞ ബസ്സിനുള്ളിൽ ഞങ്ങൾ
സ്വകാര്യതയുടെ മറയിലായിരുന്നു;
ഓരോരുത്തരും തങ്ങളുടെ
ഫോണിലോ സ്വപ്നങ്ങളിലോ
മുങ്ങിക്കിടന്നു.
ബസ് ഓടിക്കുന്നവന്റെ മുഖത്ത്
വിയർപ്പുതുള്ളികൾ പോലെ
ക്ഷമയുടെ അവശേഷിപ്പുകൾ.
പെട്ടെന്നൊരു നിറഞ്ഞ നിശ്വാസംപോലെ
കയറി വന്നു രണ്ട് യുവാക്കൾ.
അവരുടെ ശബ്ദം, തലയണയിൽ
വീണ ഇരുമ്പ് ദണ്ഡിന് സമം,
തകർത്തു എല്ലാരുടെയും
നിശ്ബദ്ധത.
ഒരു സംഗീതത്തിന്റെ ബീറ്റുകൾ
ബ്ലൂടൂത്തിലൂടെ പൊട്ടിമുള്ളുകൾ പോലെ
എല്ലാവരുടെയും ചെവിയിലേക്ക്.
‘ബ്രോ, ഇതാ പാട്ട്!’ എന്ന്
ഒരാൾ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു.
മറ്റവൻ തൊട്ടുകൂടായ്മയുടെ
അതിർത്തി താളം മാറ്റി,
സീറ്റിൽ കാലുചാച്ചുകൊണ്ട്.
ഒരു അമ്മ അവരുടെ മകളുടെ
ചെവി രണ്ടു കൈകൊണ്ടും പൊത്തി
ഒരു വൃദ്ധൻ കണ്ണടയ്ക്കുമ്പോൾ
അദ്ദേഹത്തിന്റെ നെറ്റിയിൽ
ക്രോധത്തിന്റെ ചുളിവുകൾ
ആഴത്തിൽ കയറി.
‘അല്ലേ… ഒരു ശാന്തത…’
എന്നൊരു ശബ്ദം, ഒരു തേങ്ങാ പോലെ
വായിൽ നിറച്ച ശബ്ദം,
ആരോ ചോദിച്ചു.
‘ശാന്തതയാണോ വേണ്ടത്?
ഇതൊക്കെ ജീവിതത്തിന്റെ തീംസാണ് സാറേ!’
യുവാക്കളുടെ മറുപടി,
അവരുടെ സംഗീതംപോലെ തന്നെ
ഉച്ചത്തിലായി.
‘പബ്ലിക് ആണ്, എല്ലാം ചെയ്യാം’
എന്നൊരു വാക്കുചരട്
ബസ്സിനെ ബന്ധിച്ചു.
എല്ലാവരുടെയും നാവിൽ
ഒരു മൗനത്തിന്റെ കടുക്കൻ വിരിഞ്ഞു.
ബസ് നിറഞ്ഞുകവിഞ്ഞോടുമ്പോൾ
എല്ലാവരുടെയും ഉള്ളിലുള്ള
ആ കോൾ ബട്ടൺ അമർത്താൻ
തയാറായിരുന്ന ഒരു വിരല്
എപ്പോഴോ ഊണിച്ചു പോയി.
ഞാനും മറ്റുള്ളവരെപ്പോലെ
എന്റെ ഫോണിലെ
ഒരു വീഡിയോവിലേക്ക്
മറഞ്ഞുകളഞ്ഞു…
അവസാന സ്റ്റോപ്പിൽ
എല്ലാവരും ഇറങ്ങിപ്പോകെ,
ശൂന്യമായ ബസ്സിൽ
കേൾക്കാമായിരുന്നു
നമ്മുടെ സ്വന്തം മൗനത്തിന്റെ
ഉച്ചത്തിലുള്ള ശബ്ദം.
