ബീഗം കവിതകൾ*
വെള്ളിനൂലിഴകൾ
പിന്തിരിപ്പിച്ചില്ല..
ശൂന്യമാം മോണയും
ചിരി നിർത്തിയില്ല…..
കാലം തീർത്ത
കാഴ്ച മങ്ങൽ
കരുണക്കായ് നീങ്ങവേ……
ഒരു തുടം വെള്ളം
നിറയും കഴുത്തും
ഒരു തുള്ളി വെള്ളമിറ-
ക്കാത്ത പകലും
കോട്ടുവായിട്ടയൊരു
‘കെട്ടു ചൂലും……
കത്തിയെരിയും
വിശപ്പാമഗ്നിയും
കനിവിൻ തേടി
കവലകൾ തോറും….
ജീവിത തോണി തുഴയുന്നു
വിറയാർന്നപാണിയാൽ
നീരു വീർത്ത പാദങ്ങൾ
നിശ്ചലമാക്കിയില്ല
കാൽവെയ്പിനെ….
ഉമ്മറത്തെ പടിയിലിരുപ്പുണ്ട്
ഉരുകിത്തീർന്നൊരു
പട്ടിണിക്കോലം…..
അവിടെയാണെൻ്റ പ്രാണൻ
അരികത്തണഞ്ഞാളിക്കത്തും വിശപ്പിനെയണക്കണം…..
പ്രണയനദി തന്നൊഴുക്കിനു
വിഘാതങ്ങളില്ലിതുവരെ
ജീവിതഘടികാരം
നിലക്കുന്ന നാൾ വരെ…’
ജീവൻ തുടിക്കും
സൂചിയായ് മാറും….
ഇനിയുമുണ്ടാശയൊ –
രുമിച്ചു പുല്കണമീ
നിത്യതയെ………
ഒരിറ്റു കണ്ണീർ
ബാക്കി വെക്കാതെ.
