രചന : ലീലു തോമസ് ✍️
താഴുന്നു ഞാൻ, ദൈവമേ,
ഒരു അസ്തമയ സൂര്യൻപോലെ —
ഒരു നിമിഷം പൂവണിഞ്ഞു പിറന്ന വെളിച്ചം,
ഇപ്പോൾ നിലാവിന്റെ കനലിൽ വാടുന്നു.
ഞാൻ താഴുന്നു,
ഒരു കുളിരാത്ത മഴമേഘം പോലെ,
ആകാശത്തിന്റെ കരുതലില്ലാ നിറവിൽ
പകൽ പോലും കനിഞ്ഞുകരിയുന്നോരു
കറുത്ത തിരമാലയായി.
ഞാൻ പുഴയാവുന്നു,
തലചായും ഗർജ്ജനത്തോടെ
തന്റെ വഴികെടുത്ത കടലിലേക്ക്
സ്വയം വിഴുങ്ങുന്നൊരു ജലശരീരം പോലെ.
ഞാൻ മാറുന്നു,
ഒരു തീറ്റകുളം ഉപേക്ഷിച്ച തവളപുഴുവായി,
ആവേശങ്ങൾ കൊഴിയുമ്പോൾ പോലും
ജീവിതം തുടിക്കുന്ന പ്രത്യക്ഷം പോലെ.
ദൈവമേ,
നീണ്ട രാത്രികളുടെ കറുത്ത ശൂന്യതയിൽ
ഞാൻ ഇനി ഒരു മരിച്ച നക്ഷത്രം —
അനന്തതയിൽ മങ്ങുന്ന
ആശയമായോ, ഓർമ്മയായോ മാത്രം ശേഷിക്കുന്നവൾ..
പക്ഷേ…
ആ ശൂന്യതയുടെ അതിരിൽ
നിന്റെ കാതിരിപ്പിന്റെ ശബ്ദമുണ്ട് എന്ന്
എന്തോ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു —
ഒരു ചെറിയ വിളക്ക്,
ചുടലിലേക്ക് തല്ലിയിറങ്ങുന്ന
ഒരു ചിറകുതുഴച്ചത് പോലെ.
