🖤 ഇരുളിൽ മറഞ്ഞ സ്വപ്നങ്ങളുടെ അന്ത്യം

രചന : കഥ പറയുന്ന ഭ്രാന്തൻ✍

അപൂർവ്വമായ നിശ്ശബ്ദതയുടെ കനം പേറി, ആ പുലരിയുടെ ഗന്ധം എന്നെ തട്ടിയുണർത്തി. നേരം പരപരാ വെളുക്കുന്നതിനു മുൻപേ, ഭയത്തിൻ്റെ മരവിപ്പ് പേറിയ എൻ്റെ അനുജൻ്റെ വിളി. ഞെട്ടലോടെ കണ്ണു തുറന്നപ്പോൾ, ഇരുളിൽ തളം കെട്ടി നിന്ന അന്തരീക്ഷത്തിൽ, ഒരു മരണം സംഭവിച്ചതിൻ്റെ ഭീകരത നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു.
ഇന്നലെ വരെ, ഈ ഭവനത്തിൻ്റെ അതിരുകൾ ചേർന്ന്, ചിരിയും പ്രതീക്ഷകളുമായി അവൻ നിന്നു; എൻ്റെ അനുജൻ്റെ അതേ പ്രായമുള്ളവൻ. ഇന്ന്… അവനെ മരണം റാഞ്ചിയിരിക്കുന്നു. ഉറക്കത്തിൻ്റെ കട്ടിയേറിയ പാളികൾക്കിടയിൽ, ഒരു ഞരക്കമോ പിടച്ചിലോ ഇല്ലാതെ, അവൻ പോലും അറിയാതെ അവൻ്റെ “റൂഹ്” ഈ മണ്ണിനെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയിരിക്കുന്നു.

അരികിൽ, നാളെയുടെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ നൂലിഴകൾ നെയ്ത്, മയങ്ങി കിടന്ന പ്രിയതമ. അവളുടെ നെഞ്ചോട് ചേർന്ന്, അവൾക്കായ് ഒരുക്കിയ കൂടാരത്തിൽ കിടന്നവൻ… അവൻ്റെ ജീവൻ്റെ നിശബ്ദമായ വിടവാങ്ങൽ അവൾ അറിഞ്ഞില്ല! എത്ര ഭീകരമായ വൈരുദ്ധ്യം!

സ്വപ്നങ്ങൾ താലോലിച്ചവൻ, ജീവിതത്തെ പ്രണയിച്ചവൻ, ദൈവത്തെ ഭയന്ന് നീതിയുടെ പാതയിൽ നടന്നവൻ… ഇപ്പോൾ ഇതാ! നിശ്ചലമായി, മയ്യത്തായി കിടക്കുന്നു. തണുത്ത, വിറങ്ങലിച്ച ശരീരം, ഇന്നലത്തെ വാഗ്ദാനങ്ങളെ പുച്ഛിച്ച് പുഞ്ചിരിക്കുന്നു.
അണുവിടപോലും അകലമില്ലാതെ, അരികിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ച് കിടന്ന ആ ദുർഭാഗ്യയായ പ്രിയതമ ആരോടാണ് കേഴേണ്ടത്? ഏത് മതിലിലാണ് തലയിടിച്ച് കരയേണ്ടത്? അവളുടെ നാളത്തെ സൂര്യൻ ഇന്ന് അസ്തമിച്ചിരിക്കുന്നു. അവളുടെ സ്വപ്നങ്ങൾ… അവനിപ്പോൾ മയ്യത്തായി കിടക്കുന്നു. ഈ ഇരുണ്ട യാഥാർത്ഥ്യത്തിൻ്റെ നിഴലിൽ, അവൾ ഇനി എന്ത് തേടും?

അവൻ്റെ റൂഹ് (ആത്മാവ്) പിരിഞ്ഞുപോയ ആ നിശബ്ദത! അതൊരു വെറും നിശ്ശബ്ദതയായിരുന്നില്ല. അത്, ജീവൻ്റെയും മരണത്തിൻ്റെയും അതിർവരമ്പുകൾ മായ്ച്ചുകൊണ്ട്, അനന്തതയുടെ അർത്ഥം തിരയുന്ന ഒരു മരവിച്ച സംഗീതമായിരുന്നു.
എന്നാൽ, ഈ യാഥാർത്ഥ്യം അതുകൊണ്ട് അവസാനിക്കുന്നില്ല. ഭയത്തിൻ്റെ മരവിപ്പിൽ നാം തിരിച്ചറിയുന്നു: നാളെ, അവൻ്റെ വഴിയിൽ, നാമെല്ലാം അവന് പുറകേ പോകേണ്ടതുണ്ട്. ഈ മരണം ഒരു മുന്നറിയിപ്പാണ്, ഇരുണ്ട ഭാവിയുടെ ഒരു നിഴൽ. ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെ, ഈ വീടിൻ്റെയോ, ഈ കട്ടിലിൻ്റെയോ, ഈ ലോകത്തിൻ്റെയോ ഏതെങ്കിലും ഒരു കോണിൽ വെച്ച്, അതേ നിശബ്ദത നമ്മെയും തേടിയെത്തും.
ഈ ക്രൂരമായ സത്യത്തിൻ്റെ ഭാരം പേറി, ആ നിസ്സഹായമായ മയ്യത്തിൻ്റെ മുന്നിൽ, ഞാനും എൻ്റെ അനുജനും മറ്റ് പ്രിയപ്പെട്ടവരും നിന്നു. വാക്കുകളില്ലാതെ, കണ്ണീരില്ലാതെ, ഹൃദയം തകരുന്നതിൻ്റെ ഭീകരമായ മുഴക്കത്തോടെ. കാലം കവർന്നെടുത്ത ആ രൂപത്തിലേക്ക്, ഒരു പ്രതികരണവുമില്ലാതെ, നിശ്ശബ്ദമായി, നിസ്സഹായമായി ഞങ്ങൾ നോക്കി നിന്നു.