💜കാണാതായ പെൺകുട്ടി 💜

രചന : സഫി അലി താഹ.✍.

ഇരുട്ട് പടരാൻ തുടങ്ങുന്ന ആകാശത്തിൻ കീഴിൽ ചേക്കാറാൻ പറന്നകലുന്ന കിളികളുടെ ശബ്ദങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ മാനം നോക്കിനിൽക്കുന്ന കുടവൂർ പള്ളിമിനാരത്തിൽനിന്നും മഗ്‌രിബ് ബാങ്ക് അലയടിച്ചുയരാൻ തുടങ്ങി.
പാരായണം ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന ഖുർആൻ അടച്ചുവെച്ച് ആയിഷുമ്മ ബാങ്കിന് ഉത്തരം കൊടുത്ത് പ്രാർത്ഥിച്ചുകൊണ്ട് നിസ്കരിക്കാൻ വുളു എടുക്കാനായി എഴുന്നേറ്റു.
“എടിയേ.. മഗ്‌രിബ് ബാങ്ക് കൊടുത്തൂല്ലോ.. നേരത്രേം ആയില്ലേ വാവേം ആഷീം ഇതുവരേം ഓത്തുപള്ളീന്ന് വന്നില്ലല്ലോ..”
അടുക്കളയിലേക്ക് നോക്കി വിളിച്ചുപറഞ്ഞിട്ട് അവർ പിറുപിറുത്തു. “വെടക്ക് കാലമാണ്. ഇത്തിരിപ്പോന്ന കുട്ട്യോളെ പോലും പുറത്തേക്ക് വിടാൻ പറ്റാത്ത കാലം..”

“ഓര് വല്ല കൂട്ടാരികളുടെയും തിണ്ണ നിരങ്ങി വല്ല സിനിമാക്കഥേം പറഞ്ഞിരിക്ക്ണണ്ടാവും.. വന്നോളും..
മദ്രസ വിട്ടാൽ നേരെ വീട്ടിൽക്ക് പോരണമെന്ന് എത്ര പറഞ്ഞാലും കേൾക്കൂലല്ലോ അസത്തോള്. ” അത്താഴമൊരുക്കുന്ന തിരക്കിനിടയിൽ സുഹറാബി മറുപടി കൊടുത്തു.
“ എന്നാലും ഓര് ഇത്രെം വൈകാറില്ലല്ലോ” പുറത്തെ ലൈറ്റിന്റെ സ്വിച്ച് ഓൺ ചെയ്തുകൊണ്ട് ആയിഷുമ്മ വെളിച്ചം പരന്ന മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി. ഗേറ്റിനരുകിൽ ചെന്ന് പള്ളിയിൽനിന്നും വരുന്ന വഴിയിലേക്കിറങ്ങി നോക്കിയപ്പോൾ മുഖമക്കനയൂരി കൈയ്യിലിട്ട് കറക്കി, വഴിയിൽനിന്നും വീണുകിട്ടിയ പേരക്കയും കടിച്ച് ആഷി വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആയിഷുമ്മാക്ക് പകുതി സമാധാനമായി.
ആഷി അടുത്തെത്തിയതും അവളുടെ കൈയ്യിൽനിന്നും പേരക്ക പിടിച്ച് വാങ്ങി ദൂരെയെറിഞ്ഞ്..“ആച്ചുമോളോട് വാപ്പുമ്മ എത്ര വട്ടം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് വഴിയിൽനിന്നും കിട്ടിയതൊന്നും കഴിക്കല്ലേന്ന്.. വാവ എവിടെ..? ങ്ങളെന്താ നേരം വൈകിയേ..?“

“ വാവേനെ കാത്ത് നിന്നാ ഞാൻ വൈകിയത്. കാണാണ്ടായപ്പൊ ഞാനിങ്ങോട്ട് പോന്നു. ഓളിതുവരെ എത്തീല്ലേ..”
“ ഇല്ലാ…” ആധിയോടെ ആയിഷുമ്മ പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് ഇറങ്ങിനിന്ന് ഇടവഴി അവസാനിക്കുന്ന പാടത്തേക്ക് നോക്കി. പാടത്തിന് അക്കരെയാണ് കുടവൂർ പള്ളി.
“ വാവയും ഞാനും പിണങ്ങിയ കാരണം മദ്രസേല് പോകുമ്പഴും ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കാ പോയത്.എന്നെ കൂട്ടാതെയാരുന്നു അവൾ പള്ളിയിൽ പോയെ. കാത്തുനിന്നിട്ടും ന്നെ കൂട്ടാതെ അവളിങ്ങു പോന്നു . ഇന്നലെം മിനിഞ്ഞാന്നും പള്ളിയിൽ പോകാൻ നേരം അവൾ അങ്ങനന്നെയാർന്നു.”
“അപ്പോ ഓളിത് എവിടെ പോയി..മോള് സൂറാനെ ഇങ്ങട് വിളിച്ചേ..?”
അടുക്കളയിൽനിന്നും നനഞ്ഞ കൈ തുടച്ച സാരിത്തലപ്പ് എളിയിൽ തിരുകി സുഹറാബി മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി വന്നു.

“ ഉമ്മ ബേജാറാവണ്ട അവളിങ്ങെത്തിക്കോളും..” എന്നു പറഞ്ഞ് ആയിഷുമ്മാനെ സമാധാനിപ്പിച്ചു..
“..മോളെ വല്ലാത്ത കാലമാ ഇത് പേപ്പറിലും ടീവീലും ഓരോ വാർത്തകൾ കേൾക്കണതല്ലേ..? നീ വാവേടെ കൂട്ടുകാര്യോൾടെ അവടുക്കൊന്ന് വിളിച്ച് നോക്ക്യേ..”
വാവ പോകാൻ സാധ്യതയുള്ള എല്ലായിടത്തേക്കും വിളിച്ച് ചോദിച്ചു. അവിടെ എവിടേയും അവൾ ഇല്ല. മാത്രമല്ല അവരാരും ഇന്ന് അവളെ കണ്ടിട്ടുമില്ല. ഒരിടത്തില്ലെന്ന് അറിഞ്ഞ് മറ്റൊരിടത്തേക്ക് വിളിച്ച് ചോദിക്കുന്നതിനിടയിൽ ആധിയൊരു ഭീകരസത്വമായി അവർക്കിടയിൽ വളർന്ന് പെരുകാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു.
ഉസ്താദിനോട് അന്വേഷിച്ചപ്പോഴാണ് കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് ദിവസങ്ങളായി അവൾ മദ്രസയിൽ വരാറില്ലായിരുന്നു എന്നറിഞ്ഞത്. അപ്പോൾ എല്ലാ ദിവസവും ഇവിടെനിന്നും ഓത്തുപള്ളിയിലേക്കെന്ന് പറഞ്ഞ്
വാവ പോയിരുന്നത് എവിടേക്കായിരുന്നു.!
“ എല്ലായിടത്തും തിരക്കി നമ്മുടെ വാവ ഇവിടെയെവിടെയും ഇല്ലാ.. ഇങ്ങളൊന്ന് വേഗം വരോ..?” ഭർത്താവിന്റെ സൂപ്പർമാർക്കറ്റിലേക്ക് വിളിച്ചുപറയുമ്പോൾ സുഹറാബിയുടെ വാക്കുകൾ നിലവിളിയായി മാറിയിരുന്നു.

വാവയെന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന പതിനൊന്ന് വയസ്സുകാരിയായ ഷെറീനയെ കാണാനില്ലെന്ന വാർത്ത കാറ്റ് പരത്തിയ കാട്ടുതീ പോലെെ ദേശമാകെ പടർന്നു. എല്ലാ സ്റ്റേഷനുകളിലേക്കും വിവരങ്ങൾ കൈമാറിയിട്ടുണ്ട്.
കേട്ടവർ കേട്ടവർ ആ വീട്ടിലേയ്‌ക്ക് ഓടിയെത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ചിലർ കൂട്ടമായി തരം തിരിഞ്ഞ് ഇതിനകം അന്വേഷണം ആരംഭിച്ചിരുന്നു. ഓരോരുത്തർക്കും അവളെ കുറിച്ച് പറയാൻ ഒരായിരം വിശേഷങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. പറഞ്ഞിട്ടും പറഞ്ഞിട്ടും മതിയാകാത്ത പോലെ ഓരോന്നും പറയവേ അവളുടെ വീട്ടുകാർ അതൊന്നും കേൾക്കാൻ ശക്തിയില്ലാതെ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.
ഭ്രാന്തിയെ പോലെ കരയുന്ന അവളുടെ ഉമ്മയുടെ അടുക്കലെത്തി സമാധാനിപ്പിക്കാനായി അങ്ങേലെ ആരിഫത്ത പറഞ്ഞു “പിള്ളേരെ പിടുത്തക്കാരൊക്കെയുണ്ടെന്നതൊക്കെ സത്യാ..പക്ഷേ സുഹറാ. ജ്ജ് പേടിക്കേണ്ട. ” പലവിധ ആധികളിൽ ദുർബലമായികൊണ്ടിരുന്ന ഏങ്ങലടികൾക്ക് വീണ്ടും ശക്തി കൂടി.
പൂമുഖത്ത് തറവാടിന്റെ നെടുംതൂണായ ആയിഷുമ്മ തസ്ബീഹ് ചൊല്ലി വിറയാർന്ന കൈകൾകൊണ്ട് കണ്ണീർ തുടച്ചു. ആ വൃദ്ധ നയനങ്ങൾ നിറഞ്ഞു തൂവി. എവിടെ നിന്നോ അവരുടെ കർണ്ണപുടങ്ങളിൽ “വാപ്പുമ്മ എനിക്കീ യാസീൻ ഒന്ന് പഠിപ്പിക്കാമോ ” എന്ന് ചോദിച്ച് മുസഹഫും കൈയ്യിൽ പിടിച്ച് അടുത്ത് വന്നിരിക്കുന്ന വാവയുടെ ശബ്ദം നിറഞ്ഞു. “വാപ്പുമ്മ ഓതികൊണ്ടിരിക്കുന്നത് മുഴുവനാക്കിയിട്ട് മോൾക്ക് പഠിപ്പിച്ച് തരാംട്ടാ..” എന്ന് പറയുമ്പോൾ വാടിയ മുഖവുമായി “ആ ഉസ്താദ് പൊട്ടയാന്നും “
ചിണുങ്ങിപ്പറഞ്ഞ് എഴുന്നേറ്റ് പോകും. സീരിയൽ തുടങ്ങിയാൽ പിന്നെ പഠിക്കുന്ന കാര്യം അവൾതന്നെ മറക്കും ഉറങ്ങുകയും ചെയ്യും.

മുറ്റത്ത് പൊലീസ് ജീപ്പ് വന്നുനിന്നു. വണ്ടിയിൽനിന്ന് ഇറങ്ങിയ ഷെറീനയുടെ പിതാവ് ഷംസുദ്ദീനോടൊപ്പം സബ് ഇൻസ്പെക്ടറും രണ്ട് കോൺസ്റ്റബിൾമാരും ഉമ്മറത്തേക്ക് കയറി. .
ആഷിതയെ വിളിച്ചു. സൗമ്യമായി കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു.
കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് ദിവസങ്ങളായി സ്കൂൾ വിട്ടുവന്ന് മദ്രസയിൽ പോകാൻ നേരം എന്തെങ്കിലും കാരണമുണ്ടാക്കി വാവ ആച്ചുവുമായി പിണങ്ങും. എന്നിട്ട് രണ്ടുപേരും വെവ്വേറെയായാണ് ഓത്തുപള്ളിയിൽ പോയിരുന്നത്. തിരിച്ചുവരുന്നതും അങ്ങിനെ തന്നെയായിരുന്നു. ആച്ചുവിനെ കാത്തുനിൽക്കാതെ വാവ നേരത്തെ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങും. ഇന്നും അങ്ങിനെയാണുണ്ടായത് പക്ഷേ വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴാണ് അറിഞ്ഞത് വാവ എത്തിയിട്ടില്ലെന്ന്.
“ വാവയ്ക്ക് രാത്രീനെ പേടിയാ വാപ്പാ അവൾ ഇപ്പൊ കരയണ്ണ്ടാവും..” ആച്ചുവിന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ടുനിന്നവരെ കൂടി കണ്ണീരിലാഴ്ത്തി.
കഴിഞ്ഞ രണ്ട് ദിവസങ്ങളിൽ മദ്രസ വിട്ടുവന്നാൽ വാവ വല്ലാതെ ക്ഷീണിതയായിരുന്നുവെന്നത് ഉമ്മ സുഹറാബി ഓർത്തെടുത്തു പറഞ്ഞു.മാത്രമല്ല എല്ലാത്തിനോടും ഒരു ഭയമുള്ളത് പോലെയും തോന്നിയിരുന്നു.

“നിങ്ങൾക്ക് ആരെയെങ്കിലും സംശയമുണ്ടോ “എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ “ആരെയാണ് ഞാൻ വിശ്വസിക്കേണ്ടത്” എന്നാണ് കണ്ണുനീരിനിടയിലും ആ ഉമ്മാക്ക് തിരിച്ച് ചോദിക്കാനുണ്ടായിരുന്നത്.
ഈയിടെ വീട്ടിലെ പുറം പണിക്കായ് വന്ന അന്യസംസ്ഥാന തൊഴിലാളികളെ, കണ്ടാൽ തിരിച്ചറിയാമെന്നല്ലാതെ വിശദ വിവരങ്ങൾ ഒന്നുംതന്നെ വീട്ടുകാരുടെ കൈവശം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. താമസ സ്ഥലങ്ങളിൽ ചെന്നപ്പോൾ അവരിൽ ചിലർ അവരവരുടെ ദേശങ്ങളിലേക്ക്
തിരികെ പോയെന്നറിഞ്ഞ് റെയിൽ
വേ സ്റ്റേഷനുകളിലേക്കും അന്വേഷണം വ്യാപിപ്പിച്ചുവെങ്കിലും ഫലമൊന്നും ഉണ്ടായില്ല.
അവളുമായി അടുത്തിടപഴകിയിരുന്ന എല്ലാവരെയും വിശദമായി ചോദ്യം ചെയ്തു.
നസീർമാമയാണ് സൈക്കിൾ ചവിട്ടാൻ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നത്. പോലീസിന്റെ പരുഷമായ ചോദ്യംചെയ്യലിൽ ഒന്ന് പതറിയെങ്കിലും പലതവണ വീണപ്പോൾ കാൽ കുറച്ചൂടെ വളരട്ടെ അപ്പോൾ ശരിക്കും സൈക്കിൾ ചവിട്ടാമെന്ന് പറയുമായിരുന്നുവെന്നല്ലാതെ മറ്റൊന്നും തന്റെ പെങ്ങളുടെ കുഞ്ഞിനോട് ചെയ്യുവാനാവില്ല എന്ന്
പൊട്ടിക്കരഞ്ഞ് പറഞ്ഞ ആ പാവത്തെ അവിശ്വസിക്കാൻ മാത്രമൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

സ്കൂളിലെ പൊട്ടക്കിണറിലും, തൊടിയിലെ ചതുപ്പിലും തപ്പുന്നുണ്ടെന്ന് ഇറച്ചിവെട്ടുകാരൻ ഹമീദാണ് പറഞ്ഞത്. അത് കേട്ടപ്പോൾ ആഷിയുടെ കരച്ചിൽ ഉച്ചത്തിലായി. അവളുടെ കൊച്ചാപ്പ നവാസ് അവളെ എടുത്തു.
“വരൂ നമുക്ക് പള്ളി വരെ ഒന്ന് പോയി വരാം “
സബ് ഇൻസ്പെക്ടർ ഷംസുദ്ദീനോടായി പറഞ്ഞു.
അത് കേട്ട ഗിരിജേട്ടത്തി വേലിക്കൽ വന്ന് ചോദിച്ചു “- ആ ഉസ്താദിനോടും നല്ലവണ്ണം തിരക്കിക്കോ. ഒരു ഉസ്താദിനേയും ഇന്നത്തെ കാലത്ത് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയില്ല അയാൾ ന്റെ കുഞ്ഞിനെ എന്തെങ്കിലും ചെയ്തോ എന്തോ?”
ഞാനും വരാമെന്ന് പറഞ്ഞ് മെമ്പർ ഗോപാലേട്ടനും അവരോടൊപ്പം പള്ളിയിലേക്ക് പുറപ്പെടാൻ നേരമാണ്. പള്ളിയിലെ ഉസ്താദുമാർ എല്ലാവരും കൂടി അങ്ങോട്ട് കയറിവന്നത്.
അവളെ ദർസ് പഠിപ്പിക്കുന്ന അസീസ് മൊയ്ല്യാരെ വിശദമായി തന്നെ ചോദ്യം ചെയ്തു.
കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് ദിവസങ്ങളായി മദ്രസയിലേക്ക് ഷെറീന വന്നിട്ടില്ലായെന്ന് അയാൾ ആവർത്തിച്ചു.
കൂടെ പഠിക്കുന്ന മറ്റുകുട്ടികളും അത് നേരത്തെ പറഞ്ഞിരുന്നു.
താൻ പഠിപ്പിക്കുന്ന ഒരു കുട്ടിയെ കാണാനില്ല എന്നറിഞ്ഞിട്ടും ഈ വീടുവരെ വന്നൊന്ന് അന്വേഷിക്കാതിരുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണ്
എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ ഇഷാ നിസ്കാരത്തിന്റെ ജമാഅത്ത് കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇങ്ങോട്ടിറങ്ങാമെന്ന് കരുതിയത് കൊണ്ടാണ് വൈകിയത് എന്നാണ് മറുപടി പറഞ്ഞത്.

“തുടർച്ചയായി മൂന്ന് ദിവസം ക്ലാസ്സിൽ വരാതിരുന്നിട്ടും എന്നും കാണുന്ന ഷംസുനോട് നിങ്ങൾ അക്കാര്യം അന്വേഷിക്കാതിരുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണ് എന്ന ചോദ്യത്തിന് മാത്രം ഉസ്താദിന്
വ്യക്തമായ മറുപടിയുണ്ടായിരുന്നില്ല.
പലവഴിയ്ക്കായി പിരിഞ്ഞ് ചുറ്റും അന്വേഷിക്കാൻ പോയവർ നിരാശയോടെ മടങ്ങി വന്നപ്പോൾ വിവരങ്ങൾ കിട്ടിയാൽ വിളിച്ച് അറിയിക്കാമെന്ന് വാക്ക്കൊടുത്ത് കാണാതെ പോകുന്ന കുട്ടികളുടെ എണ്ണത്തിൽ ഒരെണ്ണം കൂടി ചേർത്ത് പൊലീസുകാർ തിരിച്ച് പോയി. ഉസ്താദും കൂട്ടരും മെമ്പർ ഗോപാലേട്ടനും അവിടെ തന്നെ നിന്നു.
എവിടെ നോക്കിയാലും അവളുടെ അടയാളപ്പെടുത്തലുകൾ മാത്രം ഉള്ള ആ വീട് ശ്മശാന മൂകതയിലാണ്ടു. ചിതറിക്കിടക്കുന്ന കളിസാധനങ്ങൾക്കിടയിൽനിന്നും കുഞ്ഞുണ്ണി മാഷിന്റെ പുസ്തകങ്ങളും കളർ പെൻസിലുകളും അവളെ അന്വേഷിക്കുന്നതായി തോന്നി. വാവയുടെ പൊട്ടിച്ചിരികളും കലമ്പലുകളും കലഹങ്ങളും അന്നാദ്യമായി ആ വീടകം പോലും കൊതിച്ചു.
അവർ പോയതിന് ശേഷം ആയിഷുമ്മ
ഇഷാ നമസ്കാരത്തിനായി വുളു ചെയ്യാൻ കൈയ്യിൽ ടോർച്ചുമെടുത്ത് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. അപ്പോഴും അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞ് ഒഴിഞ്ഞുക്കൊണ്ടിരുന്നു.

പൈപ്പിനടുത്ത് കിടക്കുന്ന ടാർവീപ്പയുടെ മേൽ ടോർച്ച് വെച്ച് വുളു എടുക്കാനായി തുനിഞ്ഞപ്പോൾ ടോർച്ച് ഉരുണ്ട് തറയിൽ വീണു. അതെടുക്കാൻ കുനിഞ്ഞപ്പോഴാണത് കണ്ടത്. വീപ്പയ്ക്കുള്ളിൽ ഒരു ശരീരം. ടോർച്ച് അതിലേക്ക് അടിച്ചുനോക്കിയ അവർ നടുങ്ങി. അത് വാവയുടെ ശരീരമായിരുന്നു. അവർ വലിയ വായിൽ “ശംസോ, നവാസേ “എന്ന് നിലവിളിച്ച് തറയിൽ വീണു.
ആയിഷുമ്മയുടെ നിലവിളി കേട്ടിടത്തേക്ക് അവർ കുതിച്ചു വന്നു. ആയിഷുമ്മയെ താങ്ങിയെണീപ്പിച്ചപ്പോൾ അവർ വീപ്പക്കുള്ളിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി.
അവർ നോക്കി. വീപ്പയ്ക്കുള്ളിൽ വാവയുണ്ടായിരുന്നു. അവർ അവളെ കുലുക്കി വിളിച്ചപ്പോൾ അവളൊന്ന് ഞെരങ്ങി. അവളെ മെല്ലെ ആ വീപ്പയുടെ ഉള്ളിൽനിന്നും പുറത്തേക്ക് എടുത്തു. അപ്പോഴേക്കും സുഹറാബിയും ഉസ്താദും ഗോപാലേട്ടനും അവിടേക്ക് വന്നു.
സുഹറ ഓടിവന്ന് അവളെ ചേർത്തുപിടിച്ചു. ഉസ്താദിനെ കണ്ടതും അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വലിയ വായിൽ നിലവിളിക്കാൻ തുടങ്ങി.
“അടിക്കല്ലേ ഉമ്മാ വാവ ഉറങ്ങിപ്പോയതാ “
“മോൾ എന്തിനാ അതിൽ കയറിയത്?

“യാസീൻ പഠിക്കാതെ ചെന്നാൽ ഉസ്താദ് അടിക്കുംന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ വാവ പേടിച്ച് ഇതിനകത്തിരുന്നതാ ഇന്ന് ഉറങ്ങിപ്പോയി.”
“കള്ളം ചെയ്‌താൽ മോളോട് പിന്നേ ഉമ്മാ കൂട്ടില്ല “എന്നവളോട് പറഞ്ഞു താൻ പിണങ്ങുന്നത് സുഹറാബി ഓർത്തു. അതുകൊണ്ടാവാം കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങളിൽ മോൾക്ക് പേടിയുള്ളത് പോലെ തോന്നിയത് !
ഉസ്താദ് കൈനീട്ടി അവളെ ചേർത്തുനിറുത്തി.
“മോൾ പഠിക്കാൻ വേണ്ടിയല്ലേ അടിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞത്. ആരെയും ഉസ്താദ് ഇനി തല്ലില്ല കേട്ടോ..അൽഹംദുലില്ലാഹ് എന്തായാലും മോളെ കണ്ടല്ലോ. “എന്ന് പറഞ്ഞു ഇരുകവിളിലും ഒരു ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ ഉമ്മ വെച്ചു.
പകുതി ഉറക്കപിച്ചിൽ അവിടേയ്ക്ക് പാഞ്ഞെത്തിയ ആഷിത വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ “വാവേ “എന്ന് വിളിച്ചോടിയെത്തിയപ്പോൾ ഉസ്താദിന്റെ പിടിവിട്ട് വാവ ആച്ചുവിനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
“ഉസ്താദ്‌പ്പാ നാളെ വാവ യാസീൻ പഠിച്ചു കൊണ്ട് വരാം ട്ടൊ “ആ നിഷ്കളങ്കമായ പറച്ചിൽ കേട്ട എല്ലാവരുടെയും ഉള്ളിൽനിന്നും ആശ്വാസത്തിന്റെ തണുത്ത നിശ്വാസങ്ങൾ പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നു.അവരുടെ ചുണ്ടുകളിൽ എവിടെയോ മറഞ്ഞിരുന്ന പുഞ്ചിരി തിരിനീട്ടി.